Koloryt lokalny

[Gloinnen]

Co jeszcze trzyma przy ziemi, stopy
związane w naręcza; ciemne ślady
wypełnia dzień wczorajszy, a dzisiejszego
już nie ma. Zimny piach oznaczył
włosy szarością.

Dzieci ustawione według
wzrostu, bezlistne gałązki wetknięte
w popiół, chylą się ku pamięci.
Tamten las, tamto rozlewisko,
umieszczone jak motto nad modlitwą,
w maleńkiej czarnej książeczce.

Krzepka geodetka Zoja Antonowna, z teodolitem
pod pachą, w gumiakach i watowanej kurtce, pociąga
z gwinta; krokami odmierza pięciolecia, pokłosia na straty.

Na potłuczonych szybach
dojrzewają ikony.

Maki kwitną wśród dzikiego żytka,
śpiewnie. Tu można tylko urodzić się,
albo umrzeć. W ostatniej chacie
ostał się osmalony chlebowy piec;
wewnątrz gołębie usypały
gniazdo.



____________________
Glo.

[Bożena]

smutny obraz - kojarzy mi się z jakąś ukraińską wioską i nowym porządkiem lub wyrokiem wykonanym na dzieciach - ta Zoja to postać autentyczna?

wewnątrz gołębie usypały
gniazdo.

- nie wiem czy usypały ? czy uwiły?

[Gloinnen]

U mnie na balkonie raczej usypują z patyków, a nie wiją.

Zoja to postać fikcyjna.

Dziękuję za poczytanie.

[triste]

Glo, "Dzieci ustawione według
wzrostu, bezlistne gałązki wetknięte
w popiół, chylą się ku pamięci." takie obrazki kojarzą mi się z holocaustem i nie wiem czemu. Jak zawsze, wiersz świetny. Pozdrawiam Cię serdecznie

[anastazja]

Maki kwitną wśród dzikiego żytka,
śpiewnie. Tu można tylko urodzić się,
albo umrzeć. W ostatniej chacie
ostał się osmalony chlebowy piec;
wewnątrz gołębie usypały
gniazdo.

To jest to, co lubię, nie wiem, czy holocaust, czy coś innego, nieważne. Jest smutek, tragedia, która zapada w pamięć, daje do zamyśleń.

Pozdrawiam

[coobus]

Na potłuczonych szybach
dojrzewają ikony.

Ten fragment zaakcentuję, najbardziej do mnie trafia.
Wschodnie akcenty, obrazy zapamiętane z lat dzieciństwa, które pewnie trochę ciążą , ale też przemycają nostalgię. Nie wiem, czy dobrze odczytuję. Okruchy innego już świata, choć może jestem krótkowzroczny, może ten świat gdzieś przetrwał. Zapis tych obrazów w dobrym stylu, bo jakżeby inaczej. Pozdrawiam, Glo

[Hosanna]

jak nie ma to trzeba zrobić ów dzień dzisiejszy którego nie ma

a raczej którego bohater nei czuje - że jest
taki cichy
powtórzony
prawie echo

[Alek Osiński]

Pod innym wierszem wyrażałaś ostatnio rozczarowanie własna poezją,
a ja muszę przyznać, że takie wiersze jak ten podtrzymują moja wiarę w poezję.

Piękny. Zjawiskowe metafory - ta z ikonami i finałowa, przy czym
to usypywania zabrzmiało wbrew pozorom optymistycznie,
to jak odradzanie z popiołów i przywodzi na myśl raczej feniksa...

jedynie w tym miejscu jakby za daleko o ostatni zwrot - pokłosia na straty,
tym bardziej, że zaraz powtarza Ci się na-na

z gwinta; krokami odmierza pięciolecia, pokłosia na straty.

Dziękuję za przyjemnośc czytania

Pozdrawiam

[Maryla Stelmach]

wiersz dla mnie,

[czochrata]

W ostatniej chacie
ostał się osmalony chlebowy piec;
wewnątrz gołębie usypały
gniazdo.

.........................................................................................................

zatkało mnie!!!Zoja Antonowna jest jedynym realnym oddechem