Teoria strun

[Marcin Sztelak]

Lampa w kształcie świecy stołowej,
jakiś efekt motyla.
W szufladzie egipscy bogowie zmieszani
z garścią przesądów.
Natarczywe sny o drabinach.

Rano ból głowy, paraleki z marketu,
kiepsko schłodzone piwo.
Na śniadanie entropia,

śmiertelne zmagania z kalendarzem.
Zrywanym.
Dodatkowo miłość, łóżko, plany.
Błądzić jest rzeczą ludzką.

Na osłodę siermiężna opowieść z obowiązkowym
szczęśliwym zakończeniem,
więc żyli
długo i szczęśliwie.

Na niby, ale zawsze.
Bo po co komu dni nieostre
jak stare fotografie.

Tylko to przeklęte napięcie.
Poza gamę.

[lczerwosz]

Wprowadzasz świat przypadkowych atrybutów codzienności
bohater żyje w swoim świecie i jedyny z nim kontakt przez mówiące przedmioty,
emocjonalnie wyostrzone.
Podoba mi się zwłaszcza

Bo po co komu dni nieostre
jak stare fotografie

Ale teoria wszystkiego nie wyjaśni zagadki tego poranka, a chłopcy zgarniają za jej wymyślanie niezłą kasę.