Za kredensem

[Marcin Sztelak]

Woda była bardzo gorąca,
mimo wszystko uciekłem,
chowając rękę.

Tak mam do dzisiaj.

Później lekarz poklepywał dobrotliwie:
byłeś bardzo dzielny.
Nic nie bolało – odpowiadałem z dumą

Gdzieś po drodze straciłem wiarę w heroizm.

Do wesela się zagoi – wtedy nie mogłem
odpowiedzieć: jeszcze wcześniej.

Nadal jestem dzieckiem.
Coraz bardziej przestraszonym.

[Gloinnen]

To smutne, kiedy człowiek przestaje wierzyć w siebie, gdy traci stałe punkty odniesienia, gdy nie znajduje w sobie samym siły do walki ze światem. Życie jest walką, można oddać walkowerem, można wyrąbywać sobie ścieżkę.
Zastanawiam się, czego peel tak naprawdę chce (a może sam tego nie wie?) Mieszka w nim przerażone dziecko. Czyżby nagle odkrył, że każdy potrzebuje czułości, ciepła, poczucia bezpieczeństwa, a twarda rzeczywistość podsuwa jedynie chłód i wieczne powołanie do heroizmu? Czym jest heroizm? Śmiercią wrażliwego, łagodnego człowieka i narodzinami cyborga? Pewnie tak. A droga w drugą stronę, wstecz, chyba już niemożliwa. Gdy przestajemy widzieć w sobie bohatera, czujemy do siebie niechęć. Zaczynamy polegać na atawizmach, nie na sile duchowej.

Nie wiem, na ile rozminęłam się z autorską wizją, ale do takich przemyśleń "natchnął" mnie ten wiersz.

Pozdrawiam,


Glo.