niemoc jednych dłoni

[agusia77]

pomiędzy prawdą a umieraniem
rozmowa urywa się w pół słowa
gdy wiatr wspomnienia układa przed progiem
jak kiedyś ojciec stogi siana

matka dostawia puste krzesło
czas już nie goi się jak rana
droga wydłuża się do domu
snem-jaszczurką wpełza pod kamienie

z napisem byłem może kilka razy
zobaczyć cienie wsiąkające w ziemię
ciemną jak skóra czeremchy wychodząca z wiosny
by znowu zaplatać z powietrza warkocze

po których podbrzuszach ślizgają się noce
ze ścian spływają okna i płoną palce
lubiące wypić kilka słonych kropel z eskapady
po twarzy w oczekiwaniu na kolejny przypływ

przestrzeni pomiędzy gwiazdami
gdzie powieszono lustrzane odbicie anioła
jak skarby które można schwytać
a za progiem słońca proste rzeczy płaczą

wobec wielkości co największą wielkość
o nieskończoność wieczności przekracza
bez przyczyny z nieba się nie spada
królowo pustych przestrzeni do wczoraj zwana żoną

gałęzie zatrzymają latawce kołysanki ucichną
mgła przysiądzie nad ranem okrywając nagie powietrze
po odejściu miłości zagnieżdżonej majowo
co nie potrafiła skiełkować w cieple jednych dłoni

[Alek Osiński]

pierwsze trzy strofy są bardzo ładne w sielsko-rustykalnym spokoju, podszytym
ciepłym sentymentem, później trochę mniej mi się podoba, składnia się wdaje w pewien chaos
kłócący się ze wzrostem, wiersz wkracza chwilami na abstrakcyjne-niezrozumiałe ścieżki

wobec wielkości co największą wielkość
o nieskończoność wieczności przekracza

ale końcówka znowu przywraca właściwe proporcje

Pozdrawiam

[Katrina]

Smutne,
pięknie opisany stan po utracie ukochanej osoby.


Pozdrawiam

[agusia77]

Alku,Katrino, Ślicznie dziękuję za miłe słowa