Jak sito

[Gabriela]

bóg mnie podpuścił, a przecież miałem zostać
znacznie krócej. w końcu zrozumiałem: ciszę,
która się przedłuża, prędzej czy później kończy
chichot. złośliwość, od której próbujemy uciec.

nie umiem żyć, odkąd dotarło do mnie,
że dzień w dzień umieram. niczego dobrego
nie da się przywrócić. nocą tęsknię za czasem,
kiedy się nie bałem.

odbicia w lustrze. rama jest jak okno, przez które
można bezkarnie posłać kurwę, nie zapłacić
grosza i odejść. jej powstanie to wystarczająca ofiara
mężczyzny. kiedyś sobie przypomnę, jak wygląda.

moja matka. bardzo żałuję, że jej nie ma
ze mną. wiem, że los nie da mi innej na próbę,
ale pocieszam się, że zawsze znajdzie się ktoś,
dla kogo będę mały.

senny i nieporadny. ciągle odurzony. ważny i wolny
na niby. ptak, któremu oschłe, bezlitosne
kaftany połamały skrzydła. nieważne, że stoję pod
właściwym drzewem, skoro nadal za bardzo razi.

deszcz, nie piorun. słońca dawno nie było.
jego wolność jest dla mnie klatką. pojedynczym
kadrem, który nie porusza. jak pośpiesznie rzucony
urok, który nie zadziałał.

chociaż dawno wybiła ta czarna godzina,
spóźnieni jeszcze chowają oddech pod poduszką.
gorzej chyba nie będzie, więc bóg mnie przepuścił
przez palce. dobrze wiedział, że nie chciałem zostać.

[Patka]

Ładnie opowiedziany wiersz. Mimo wielkości, która być może przestraszyła komentujących, czyta się lekko i przyjemnie. Podoba mi się prostota tekstu.

Pozdrawiam
Patka

[coobus]

Wolność. która jest klatką. Paradoks? Jeśli ktoś zna definicję prawdziwej wolności, niech spróbuje odpowiedzieć na to pytanie. Ja już dawno uwierzyłem, że prawdziwa wolność jest pojęciem utopijnym. Ale przcież nie musi być 100 procentowa, nieograniczona. Czasami wybieramy 40 procentową, też działa.

Wiersz gorzki, życie ciągle jeszcze darowywane jak z łaski. A rachunek mijanych przydrożnych życiowych kamieni porażający. Pewnie dlatego wiersz tak ciekawy i przenikający przez źrenice nieco dalej

[Gloinnen]

Tak, coobusie, wolność może być klatką.

Wiersz dla mnie jest bardzo dobrym opisem osobowości dyssocjalnej.
- niedojrzałość (tęsknota za matką, chęć pozostania dzieckiem, które jeszcze za nic nie odpowiada, nie ponosi żadnych konsekwencji, może powierzyć swoją rzeczywistość innej osobie);
- nieumiejętność konfrontacji z życiowymi wyzwaniami,
- strach przed śmiercią - który obsesyjnie prowadzi do "zgaśnięcia" ---> chyba poprzez depresję, albo jakiś pokrewny jej stan ducha, w którym peel nie jest w stanie dźwigać codzienności;
- alienacja, wyobcowanie;

Niektórzy ludzie nie potrafią funkcjonować samodzielnie i dlatego wolność oznacza dla nich pułapkę, jest źródłem cierpień, frustracji, lęków. Przeraża ich konieczność korzystania z możliwości wyboru. Nie potrafią patrzeć daleko, oceniać teraźniejszości, wyciągać wniosków z własnego postępowania, analizować wielu życiowych czynników naraz. Bezpiecznie się czują prowadzeni za rękę, pokierowani, upewnieni w tym, że "nic złego się nie stanie", otoczeni opieką.
Winą za ich własny weltschmerz obarczają zawsze "coś" lub "kogoś" (---> "bóg, co przepuścił przez palce").

Utwór został napisany z wielką przenikliwością i doskonałym znawstwem tematu. Nie jest to "powierzchowna" obserwacja. Potrafi poruszyć emocjonalnie, wykreowane obrazy są niezwykle wiarygodne. Piszę to jako osoba, znająca problem z autopsji. Zresztą może dlatego wiersz wydaje mi się bardzo niepokojący. Nie jestem w stanie zdobyć się na empatię wobec peela, chociaż każdy mechanizm, każdy "nerw" wiersza potrafię doskonale zrozumieć i prześledzić. Znam te ścieżki.

Najbardziej (z punktu widzenia czysto poetyckiego) podobają mi się strofy:

moja matka. bardzo żałuję, że jej nie ma
ze mną. wiem, że los nie da mi innej na próbę,
ale pocieszam się, że zawsze znajdzie się ktoś,
dla kogo będę mały.

senny i nieporadny. ciągle odurzony. ważny i wolny
na niby. ptak, któremu oschłe, bezlitosne
kaftany połamały skrzydła. nieważne, że stoję pod
właściwym drzewem, skoro nadal za bardzo razi.

Oraz:

chociaż dawno wybiła ta czarna godzina,
spóźnieni jeszcze chowają oddech pod poduszką.
gorzej chyba nie będzie, więc bóg mnie przepuścił
przez palce. dobrze wiedział, że nie chciałem zostać.

Najbardziej przygnębiający jest w tym wszystkim fakt, że nie bardzo można takim ludziom pomóc.
Związki z nimi są na ogół toksyczne, wyniszczające. A "uwolnienie" dla nich oznacza samozagładę.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Poruszający bardzo, zarazem piękny. Gabrielo warto było się zatrzymać.

Pozdrawiam

[Gabriela]

Glo; muszę powiedzieć, że bardzo lubię czytać Twoje komentarze.
Nie dość, że faktycznie starasz się wczuć w tekst, to jeszcze swoją analizą trafiasz w sedno. Doceniam.

Anastazjo; dziękuję za refleksję.

Serdecznie pozdrawiam

[Mirek]

po analizie Glo cóż rzec, chyba tylko tyle, że z definicją wolności sie nie zgodzę bo ten termin dal wielu oznacza co innego
dzięki za fajne czytanie