Sobota, około południa i później

[Marcin Sztelak]

Kondukt;
na poboczu kopulują psy,
mając gdzieś majestat śmierci.
Zresztą nikt nie wrzeszczy „do budy”.

Wilk udomowiony ma swoje prawa.

Brama;
skrzypi – czysta metafizyka, zawiasy smarowane
sześć razy w tygodniu.
Pomijając niedziele, dzień święty.

Trochę inny rozkład zajęć na kirkucie.

Rzeka;
grillują – a tu sypie się ziemia,
ostatni ruch szpadla.
Głuche przyklepanie – „będzie dobrze”.

A kwiaty i tak zwiędną.

Popołudnie;
świat wciąż istnieje,
być może nie zrozumiał.

Albo zrobił to zbyt dobrze.

[Nilmo]

Bardzo mi się podoba to wpisanie obrazu śmierci w dzień powszedni. A dzień powszedni też składa się z ciekawych obrazów i bardzo interesująco ujętych. Wyszedł Ci taki wiersz 3D. Nie zanudzasz, nie narzucasz własnych refleksji. Obrazujesz i pozostawiasz wnioski dla odbiorcy, jedynie w puencie na chwilę ukazując własny stosunek, ale czyniąc to w sposób dość sarkastyczny i delikatny.
Ciekawy wiersz. Dziękuję.

[Ewa Włodek]

cóż, śmierć, narodziny i cała tak zwana reszta - to - cytując klasyka - oczywista oczywistość w życiu, kiedy zawsze dzieje się coś, a obok - dzieje się coś innego...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[czochrata]

....d o b r e !!!

[marta zoja]

Czyta się z zadumą nad wyjątkowością życia, każdego, nawet psa... Pozdrawiam mz