zdziwienie

[agusia77]

teraz wiem że jest we mnie
jak i wszystkim w tobie
gdy każdy powód
kończy się tym samym progiem
mającym w sobie coś z wyrafinowania
drzwi zamkniętych na oścież
na granicy zdarzeń

jutro będę wiedział
że przyjdzie silniejsze
od ciebie ode mnie
ciągnąc za sobą dawność
jak kometa ogon
w świetlaną dorosłość
mierzoną krokiem
tam i z powrotem
bez mijania progu

odwlekanie słów
mogących pokaleczyć ciszę
jest najgorszym z lekarstw
jak budzenie się w krzyku
by zasypiać z echem
ale są sprawy które we śnie
nękają dzwonami
żalu który nie blednie
w boskim podobieństwie

ustami na szkle
oddając ostatnie zdziwienie
tak wiele zostało
– tylko puste dłonie

[lczerwosz]

Bardzo dobry wiersz. Po pierwsze.
Piękny rytm, łatwo czytać, jak oddech, można by zaśpiewać - po drugie.
Po trzecie: jest kilka, moim zdaniem uchybień.

• drzwi zamkniętych na oścież - znowu to płycizna; drzwi otwarte i jednocześnie zamknięte.
• drzwi zamkniętych na granicy zdarzeń - by wystarczyło
• dawność - dorosłość - zrób coś z tym
• – tylko puste dłonie - bez tego
• tak wiele zostało - takie zakończenie jest dalece silniejsze, niedopowiedziane

Jak Ty to robisz. Wiersz wklejony obok innego, który mizerny był (w moim odczuciu), a ten znowu świetny.

Leszek

[Alek Osiński]

Ja mam akurat mieszane uczucia, wiersz nie jest zły, są ciekawe pomysly, ale też jakoś
specjalnie nie przekonuje, snuje się tak trochę filozoficznie, wędrując przez meandry oksymoronów
i generalnie paradoksów.Przesłaniem jest chyba owo tytułowe zdziwienie
wobec niespodzianek (często przykrych) i paradoksów świata, które przeważnie kończy się niestety
rozwianiem zludzeń. Brakuje imo w nim czegos co mogloby zaskoczyć lub pobudzić...takie
czytelnicze odczucie...

Pozdrawiam:)