ojcowskie dłonie

[agusia77]

niosły w sobie zapach chleba wpleciony w grudki różańca
pomieszkiwały w kołysce świeżością krochmalu
wśród wiecznych korników
czasem przycupnęły na przyzbie by fajkę rozżarzyć
wyprzedzając ostatni powiew kartoflowych powieści
znad ognisk odlatujących dymem na ogonach ptaków

ciągnęły do domu syty drabiniasty wóz
i chrust na opał pełen śpiewu sosen
kłóciły się z wiatrem o garście jabłek
i wylewały na kwiaty poezję

nie pamiętam by kiedykolwiek zostawały puste
nawet nocą - widziałem to ukradkiem - pieściły kształt matki
jak pieści się cień anioła stróża ukojenia pod powałą świata
troski zostawiały za progiem by stół uginał się
pod barwną dzikością róży na wino gotowej

aż psy wyszczekały niebieską miedzę za którą
dziesięciopalczaste rozmowy z Bogiem nabierały kształtu
gdy od progu słońca noc z latarnią wychodziła w pole

[Alek Osiński]

Bardzo ładny wiersz, dużo form dopełniaczowych, ale są na tyle
umiejętnie użyte, że mie ciążą jakoś specjalnie, a może nawet ciążą,
ale w pozytywnym słowa znaczeniu;)

Pozdrawiam

[anastazja]

ciągnęły do domu syty drabiniasty wóz
i chrust na opał pełen śpiewu sosen
kłóciły się z wiatrem o garście jabłek
i wylewały na kwiaty poezję

To piękne co piszesz,

[Sede Vacante]

Bardzo sentymentalnie. Początkowo pomyślałem,że podchodzi już po poetycką prozę, albo przegadany wiersz, ale sposób opisywania dłoni, tak stęskniony, że aż zdaje się wyskakiwać z monitora, tak pełen miłości, pragnienia, głodu - po prostu piękny. I już nie myślę, że "przegadane" i nie zastanawiam się nad podziałem na gatunki. Rewelacyjnie się czyta.

[Adela]

Jestem pod wrażeniem. Niesamowity malowniczy obraz, pełen uczuć i nostalgii.
Pozdrawiam,
A.