uczyć się ciebie

[agusia77]

rodzisz nieznane dotąd kształty i kolory
wszystko po to żeby wynagrodzić marazm
na przekątnej losu gdzie cisza i pustka tak wielka
a jeszcze nie wszystko stracone choć umyka
dogasającą pochodnią pod ciało kameleona

ciemność dobrze wchłania się w ciało
dorastając do niemal sakralnego obrzędu
picia kawy za kawą doskonale wtapia się w pejzaż
nocnych opowieści o przedawkowaniu
w fotelu z roku na rok coraz bardziej bujanym

rozmawiasz we śnie z Marylin Manroe
poza kresem który nie ma kresu
w szlachetnej szarzyźnie niemego ogrodu
malujesz z van Gogh’em żółcień słoneczników
odcieniem dnia wsłuchując się w echo

tysiące tarcz staje wtedy na baczność
strzegąc przed nieobliczalnością nieba
uliczną klepsydrę ponad chodnikami
kiedy przemawia do siebie splatanie rąk
u brzegu ciemnej niespokojnej wody

wygląda jak noc z twojego betlejem
w kapeluszu i płaszczu gotowa do ucieczki
w prawo dłoni szukających słońca
by zmierzyć się z nim w zakolu ramion
i uczyć się ciebie od nowa na zabój

[anastazja]

ciemność dobrze wchłania się w ciało
dorastając do niemal sakralnego obrzędu
picia kawy za kawą doskonale wtapia się w pejzaż
nocnych opowieści o przedawkowaniu
w fotelu z roku na rok coraz bardziej bujanym

Kurczę aguś - dobra jesteś