godzina wu

[pietrek]

godzina wu

pierwszego sierpnia ojciec upijał się
inaczej jak mężczyzna w milczeniu

a przecież był samotnym ośmiolatkiem
który przedzierał się przez archiwa czerwonego krzyża
i listy ofiar Groß-Rosen

na próżno

nie pomogła nawet ucieczka na południe
oczy miał szaroniebieskie od dymów Chmielnej

[pewnie widział jak płonie świat
a tego nie da się ugasić]

a ja

śląski zuch śpiewałem przy ognisku
Pałacyk Michla Warszawskie dzieci

w szczeniackich fantazjach byłem pośród swoich

mój ośmioletni ojciec upijał się zawsze
pierwszego sierpnia bo dziadek poszedł
wieczorem po wodę chociaż był inżynierem Shell'a
i nie wrócił

a co to za życie
bez wody

[Alek Osiński]

Dobry wiersz Pietrek, ale coś mi nie gra
w początkowym dwuwersie

pierwszego sierpnia ojciec upijał się
inaczej jak mężczyzna w milczeniu

a przecież był samotnym ośmiolatkiem

wybacz - trochę inaczejto czytam

pierwszego sierpnia ojciec upijał się
inaczej niż zwykle
w milczeniu

był samotnym ośmiolatkiem...


Pozdrowienia

[zadowolony]

Doskonale! Tak właśnie trzeba pisać o tym powstaniu. Brawo!
Widzę, że na ósmym piętrze są prawdziwe talenty, to dobrze.

[pietrek]

zadowolony - troszkę mnie speszył Twój entuzjazm
ale to prawda, jest tu naprawdę wiele prawdziwych talentów
Alku, dzięki

[Ewa Włodek]

dobre! Powstanie - to także suma osobistych tragedii tych, którzy nie stanęli pod broń. Było ich Wielu, i warto pamiętać także o Nich...

pozdrawiam serdecznie
Ewa

[Gloinnen]

Znakomity wiersz!

Zgadzam się w stu procentach z zadowolonym - tak trudny temat, jak Powstanie - warto jest ująć z perspektywy, która pozwoliłaby uniknąć zaangażowania w jakiekolwiek ideowe, historyczne, polityczne spory, czego rezultatem jest odebranie znaczenia i wagi zarówno samemu Powstaniu, jak i jego bohaterom.

Ty pokazałeś jednostkę uwikłaną w wydarzenie historyczne - którą owo wydarzenie przerosło. Zagubioną w swoim czasie, w swojej epoce. Unikasz przy okazji epatowania tym, co wszyscy znają, ale wybierasz punkt widzenia niebanalny, nietuzinkowy, na centralnym planie umieszczając doświadczenie indywidualne. Przy okazji pięknie pokazujesz ciągłość pokoleniową, sposób, w jaki pewne traumy zostają na zawsze we krwi, są niemal przekazywane dziedzicznie.

Szczerze gratuluję i zazdroszczę tego utworu.
Brawo!

Glo.

[pietrek]

Bułat Okudżawa śpiewał:
...a pośród pól żerują stada wron,
a pośród lat echami wojna grzmi...

dziękuję, Glo

[Nilmo]

Wiersz prawdziwy, taki od siebie i ciekawy.Nie mam krytycznych uwag. Dziękuję.

[Maryla Stelmach]

dla mnie także wiersz dobry. podpisuje się pod Glo.