Pośród wspomnień czekam

[anastazja]

gdzie słońce
w kolorze krwi
chowa się w ciemność
tam z lewej
stał dom
otulony malwami
w niejednej tonacji wykrzyczał życie

potykam się o myśli
następny dzień spogląda na zegar
nowe zmarszczki jak znaki
wyznaczają
nieodwracalny szlak zmienności

stoję pośród drzew których już nie ma
koniec jest istnieniem początku

[lczerwosz]

koniec jest formą istnienia początku

coś brzmi zbyt naukowo, ale bardziej jak z piosenki Skaldów, "życie jest formą istnienia białka".

tłum myśli

by wystarczyły myśli, znowu "ludzi tłum, a myśli takie dziwne" - z czego to. Ja przepraszam, zanuciłem sobie, nastrój przywołuje się.
"Potykam się o myśli" byłoby całkiem ładnie powiedziane. I wiadomo, że stają na drodze, jak kłody myśli, w upływie czasu przeszkadzają.

następna wiosna spogląda na zegar

Tu bym się mocno zastanowił, czy jeszcze wypada liczyć lata wiosnami, dość staromodne, spojrzeniem jedynie na zegar. Wiem, kalendarz by było logicznie, ale mniej atrakcyjnie. Tak, czy owak, po prostu nie podoba mi się to zdanie.

nowe zmarszczki jak znaki wyznaczają szlak
nieodwracalny stan zmienności

Bym:
nowe zmarszczki jak znaki
wyznaczają
nieodwracalny szlak zmienności

stoję pośród drzew których już nie ma

I to jest najlepsza puenta.
Jeszcze bym sugerował podzielić wiersze, wszędzie tam, gdzie chcesz wziąć oddech lub dać pomyśleć, skoro nie stosujemy ani myślników, ani przecinków.
Pierwsza zwrotka dobra, choć te oddechy, daj się pozastanawiać w trakcie czytania. Mógłby być z tego osobny wiersz:

gdzie słońce
w kolorze krwi
chowa się w ciemność
tam z lewej
stał dom
otulony malwami
w niejednej tonacji wykrzyczał życie

Całość warta grzechu.

[anastazja]

Witaj Leszku.
Twoje mądre rady uzasadnione, jak najbardziej. Poprawiłam i myslę, że jest lepiej.

Pozdrawiam.

[EwaMagda]

Ana, bardzo dobry wiersz

[Nilmo]

A mi tym razem nie bardzo się podoba.(albo bardzo się nie podoba)
Malujesz klimat. Malwy, domek...od początku coś się dzieje, coś ogarnia...i nagle wypad z tego realnego i ładnego obrazka, bo postanowiłaś sobie przypomnieć, że domek kiedyś krzyczał życie..
Myślę, o.k., posłuchamy co on krzyczał. Ale gdzie tam, nie ma szans. Ktoś kuleje (nie wiem skąd się zjawił, ale wygląda że kuleje raczej nie od nagłego wrzucenia w ten obraz-ek/ki.
Więc co się dzieje? Ano ubieranie szkieletora, czyli jak to ja nazywam "stoję w oknie i popijam dżin". Podmiot stoi, myśli, jest wieczór albo noc, dostrzega nowe zmarszczki i dochodzi do odkrywczego wniosku że wszystko się zmienia. Puenta zabiera podmiot spod zegara między drzewa (a może zegar wisiał na drzewie) aby niemal powtórzył nadużywaną przez Sapkowskiego, myśl, że "coś się kończy, coś się zaczyna". Tak to Anastazjo wygląda, jeśli rozebrać to z metaforek i oprzeć się tylko na przesłaniu wiersza. Jeśli spotkam kobietę i powiem jej że jest piękna i mądra i spotkam inną której powiem że ma szałowe ciuchy, jak myślisz, która z nich dostanie wartościowszy komplement? I o to mi właśnie chodzi w tym wierszu. Nie ubieraj starych szkieletów jeśli stać cię na stworzenie nowego życia.
Dziękuję i pozdrawiam.

[Maryla Stelmach]

domek wśród malw, piękny obraz. można pomarzyć.

[coobus]

Z samego rana jadę na Podkarpacie. Miałem w planach Bieszczady, ale przesuną mi się na październik, jeśli dopisze pogoda. Ale jak już tam będę, zabiorę ze sobą ten wiersz, poszukam tego domu, otulonego malwami.
Za wiersz

[anastazja]

Myślę, o.k., posłuchamy co on krzyczał. Ale gdzie tam, nie ma szans. Ktoś kuleje (nie wiem skąd się zjawił, ale wygląda że kuleje raczej nie od nagłego wrzucenia w ten obraz-ek/ki.

Nilmo, dlaczego peel nie może się przemieszczać. To wspomnieniowy wiersz, myśli nie stoją pod drzewem.

...następna wiosna spogląda na zegar... chodziło o wiek
...stoję pośród drzew których już nie ma...

Ktoś kuleje (nie wiem skąd się zjawił, ale wygląda że kuleje raczej nie od nagłego wrzucenia w ten obraz-ek/ki.

Zupełnie nie rozumiem Nilmo, nie było takiego wersu. Co do reszty mogę sie zgodzić.
Ponieważ nie umiem bronić wiersza, na tym zakończę.

Dziękuję, za szczerość.
Serdeczności.

[anastazja]

Marylko, coob, dziękuję.

Szkoda, ze nie było mnie na forum przez tydzień, być może spotkalibyśmy się w Bieszczadach.

Pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

wspomnienie domu - ważnego dla peelki. I refleksja w poincie - jak obraz Uroborosa, węża wieczności o nieskończoności, który pożera własny ogon. Nic nie mija na prawdę, tylko przechodzi w inny wymiar...

moc serdecznego, Anastazjo...
Ewa