Kto pierwszy nazwie

[Gloinnen]

Kto pierwszy powie słowo, sięgnie aż do dna?
Jezioro czeka niewzruszone, drżenie
roziskrzyło taflę od wewnątrz; czy wystarczy
gorączki w palcach, aby złamać opór, rozsadzić
przybrzeżne urwiska? Wieczorne kwadranse
jak kolejne kieliszki absyntu, nawołują
niestrudzenie, przez skórę i szkło.

Zatracić się i nigdy więcej nie żałować, wystarczy tylko
jedno drgnięcie ręki, uruchom ponownie. Karta pamięci wciąż
odtwarza tamtą zimę; takie samo migotanie pod stopami,
szklanka herbaty, w jasnym korytarzu rozsypane
kartki książki. Dobierałeś odpowiednie nasycenie kolorów,
żeby obraz był doskonały. Za oknami pałacyku śnieg
opatrywał uliczne zranienia.

Nieznana wartość. Przemknęłam
bez szacowania strat, wypuszczając z objęć.
Wiatr rozniósł po godzinach.

Dziś wszystko zalane, zarośnięte;
przemokło. Inny sezon nie daje nam
spokoju. Zieloność zaciera ślady
wciąga i wabi w przytulenia;
daleko, daleko, daleko.



____________________
Glo.

[coobus]

Z zamieszczonych przez Ciebie w ostatnich dniach wierszy, ten podoba mi się najbardziej. Wydaje mi się, że łatwiej odbieram i przyswajam wiersze z przesłaniem osobistym (lub sprawiające takie znaczenie) niż rozliczeniowe, ambitne, społeczne. Pewnie decydują tu moje preferencje, ktoś inny oceni odwrotnie. Wiersz naprawdę ładny, profesjonalnie prowadzony. Jestem naiwny i łatwowierny z natury, a ten wiersz podaje mi rękę i prowadzi. Staję dopiero w progu, obawiając się wejść w cudze życie, nawet jeśli mnie tam prowadzisz. Zawracam z poczuciem doznanych przeżyć. Tak jest z tym wierszem. Nie po raz pierwszy stanąłem w tym samym progu. Już mnie tam kilka razy prowadziłaś.

Z podziękowaniem za wyciągniętą rękę.

[Gloinnen]

Dziękuję.

W zależności od różnych i różnistych nastrojów - wiersze powstają również różne i różniste. Miło mi, że podobają się także te "liryczne". Chociaż pisze mi się je znacznie trudniej. Chyba dlatego, że różne składniki poetyckie trzeba tu odmierzać posługując się wagą aptekarską. Jeżeli efekt tego mozołu okazał się wart czytania - bardzo mnie to cieszy.

Pozdrawiam,


Glo.

[lczerwosz]

Kto pierwszy powie słowo, sięgnie aż do dna?

Dla mnie to jest kluczem. To słowo, jest tak ważne, poruszy fale, rozedrga emocje.
Widać nie zostało wypowiedziane, PL uciekła. Zostały jej wspaniałe zdjęcia lub filmy albo pamięć człowiecza, dostrojona do ideału upływem czasu. Te ponad pół roku pewnie, zmienia spojrzenie na zimowy pobyt w hoteliku nad jeziorem, ale pragnienia pozostają.

[Gloinnen]

Dla mnie to jest kluczem. To słowo, jest tak ważne, poruszy fale, rozedrga emocje.

W Królowej Śniegu kluczem do duchowej przemiany też było właśnie To Najważniejsze Słowo.
(przy okazji przyszedł mi pomysł na nowy wiersz)

zimowy pobyt w hoteliku nad jeziorem,

O ile znam peelkę, nie dla niej takie luksusy. "Zimno, zimno!" - jak wołają dzieci podczas zabawy w szukanie.

Widać nie zostało wypowiedziane, PL uciekła. Zostały jej wspaniałe zdjęcia lub filmy albo pamięć człowiecza, dostrojona do ideału upływem czasu.

Bywa czasem, że kogoś zna się bardzo długo. Ma się za sobą różne przypadkowe zetknięcia, interakcje. Spotykasz tę osobę milion razy i jest ci to doskonale obojętne, a potem okazuje się, że nie wiedziałeś, co wówczas cennego umknęło, uciekło przez palce. Bo wtedy to nie było to, a później, kiedy przyjdzie jakiś impuls i już mogłoby być to - jest za późno. Albo stawiamy kilka kroków wstecz, z różnych, niekoniecznie jasnych powodów. I tak szczęście przechodzi nam koło nosa.

Pozdr.

[lczerwosz]

O ile znam peelkę, nie dla niej takie luksusy. "Zimno, zimno!

Jak to, piszesz sama "Za oknami pałacyku śnieg". To mógł być pałacyko-hotel. Może ośrodek wczasowy FWP. Zimno mogło być na korytarzu.

[Gloinnen]

Obawiam się, że okoliczności "musieli" być bardziej prozaiczne.