Cechownia

[Marcin Sztelak]

Są takie mroki w których nie kryje się zupełnie nic.
Ani trochę.

Marzenia na skalę ciepłej herbaty i wygodnego łóżka,
ale jak sobie pościelisz, tak cię podliczą.
W słupku, po odpowiedniej stronie.

Oto jest moje królestwo – nora w ziemi,
dwa na cztery metry. Własnoręcznie wygrzebana
paznokciami zdartymi do krwi.
Dziewiczej.

Wyję,
bo księżyc, życie, ciąg przypadków,
przyczyn. A nad tym wszystkim prawdy,
półprawdy. Oraz najważniejsze – gówno prawdy.

O przepraszam.

[Gloinnen]

Skojarzyło mi się z Diogenesem i jego beczką. W dużym uproszczeniu.
Każdy marzy o małej stabilizacji, zwykłym, niewygórowanym komforcie, a wiąże się to - przynajmniej w obecnych realiach - ze swoistym zniewoleniem. Już o tym niejednokrotnie pisałam, że nasze biografie stają się rynkowymi projektami. W "Cechowni" peel (chyba) świadomie podejmuje decyzję o wyborze innego egzystencjalnego schematu. Skrajny minimalizm, ale jednak - wolność. Choć równie dobrze może to być konieczność, wydaje mi się jednak, że pointa, która zawiera elementy podsumowujące świat - wskazuje na przemyślaną decyzję. "Nora wydrapana w ziemi" jest swoistym azylem, symbolem tego, co człowiek osiąga dla siebie i tylko dla siebie, wyzbywając się jakichkolwiek złudzeń. Jeżeli jego dola ma być twarda i ciężka, to niechże i taka będzie (zgodnie z koncepcją o tragizmie ludzkiej kondycji), bez upiększania i bez nadawania temu dramatyzmowi blichtru. Bo to i tak bez znaczenia.

Pozdrawiam,


Glo.