Nawałnica (stylizacja)

[Gloinnen]

Na cóż zda się milczenie i opór przed słowem?
Nienazwana namiętność tym mocniej się miota,
wgryza w klif, by z łoskotem zawalczyć o imię.

Światło morskiej latarni osiada na skałach,
zamiast ciemność rozpraszać - lodową ziarniną
wabi dłonie i usta w burzliwą niewolę.

Czy wystarczy nam siły, by kipiel uciszyć,
wziąć w ramiona ten żywioł, kołysząc bez lęku,
aż się zmieni w pokorną, błękitną partitę?

Czy na zawsze utkwimy w piekielnych cieśninach,
z gardłem solą przeżartym, pod czarnym szantungiem
dzieci szkwału i krzyku; daleko od siebie?



____________________
Glo.

[Ewa Włodek]

spodobało mi się to porównanie tworzonej relacji do rozszalałego morza. Uspokoi się? Nie uspokoi? Ech, ta niepewność, zawsze jest...
Bardzo w moim guście, Glo...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[lczerwosz]

No właśnie, wcale nie wiadomo, czy siłą i godnością "osobistom" trzeba walczyć z rozszalałymi, agresywnymi, wściekłymi osobami płci obojga, czy lepiej od razu odejść, zapomnieć. Łagodzenie żywiołu, zwłaszcza w postaci energii niespożytej bądź odnawialnej, kosztuje z czasem sterane nerwy i wypalenie. No chyba, że jest jakaś motywacja. Co robić, jeśli akumulator robi się pusty.

[Gloinnen]

Najtrudniej jest walczyć z samym sobą, gdy człowiekiem targają rozmaite namiętności. Czy podda się im, będzie cierpiał (w skrajnych przypadkach - obłęd, lub stany depresyjne), walił głową w niewidzialny mur po ciemku? Czy zaakceptuje, uporządkuje, wprowadzi harmonię, postara się zrozumieć?

Może to się także odnosić do relacji z innymi. Nieznane rewiry, lęk, brak punktu odniesienia (nawet latarnia morska nie pomaga). Często wynikające z braku komunikacji.
Czasem potrzebna odwaga, aby zajrzeć głęboko w oczy, a skoro już mowa o stosunkach międzyludzkich - nie tylko temu komuś, ale sobie przede wszystkim.

To taka garść luźnych spostrzeżeń. Dziękuję, Ewo i Leszku, za poczytanie i opinie.


Glo.

[em_]

Widać, że naprawdę wczułaś się w tę stylistykę i bardzo dobrze to wyszło.
Pozdrawiam

[anastazja]

Czy wystarczy nam siły, by kipiel uciszyć,
wziąć w ramiona ten żywioł, kołysząc bez lęku,
aż się zmieni w pokorną, błękitną partitę?

Ta strofka jest boska, jakby dla mnie Glo. Dzięki.

Pozdrawiam.