Zupa z muchomorów

[Marcin Sztelak]

Poszukiwacze zaginionej arki snują się od śmietnika
do śmietnika. Osiedlowe pytie złorzeczą:
Kiedyś sobie biedy napytasz.

Kuszenie losu na tysiąc i jeden sposobów,
wrzucanie pająka w mrowisko, wyrywanie
skrzydeł muchom.

Kto nie potrzebuje pieniędzy, ręce do góry.
Wysoko, z dłońmi na zewnątrz.
W geście przyjaźni ponad podziałami
bogaty – biedny.

A ty jedz, do upadłego, przecież
wiesz – diabeł tkwi
w pudełku.

[Gloinnen]

Ciekawie podjęty temat, choć trzecia zwrotka trochę za bardzo łopatologiczna i moralizująca. Takie nawiązanie do biblijnego "kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem". Pointa wskazuje na to, że ponad podziałami mogą być raczej bogaci, syci i - za przeproszeniem - pieprzyć farmazony o miłości bliźniego.
Zaciekawiła mnie druga strofa. 'Kuszenie losu..." Nie wiem czemu, ale te biedne, męczone zwierzątka odczytuję jak symbole "odrzucenia". Jakby ktoś się zabawiał światem. Szatan, który ubił interes z Bogiem, że będzie mógł się trochę zabawić? Od tej pory mąci, wykorzystując ludzkie poniżenie ("diabeł w pudełku"). Czy trzeba podpisać cyrograf, aby nie być jednym z "poszukiwaczy zaginionej arki"? Tak czy inaczej, rzeczywistość wydaje się pozostawiać we władzy demonów, które kpią sobie z człowieczeństwa w żywe oczy.

Pozdrawiam,


Glo.