Żelazna lady (III) (Awers)

[Gloinnen]

Czekanie przemienia się
w pasma burzowych chmur. Tylko
dotknąć. Wyładowania
zostawią trwałe ślady na korze,
ścieżki, rozwidlenia; słowa równie
ciężkie, jak dwojaki przepełnione
ciemnością.

Nikt jednak nie sięga tak wysoko.
Nawet gdyby stanąć
na cieniu drabiny. Odcięty dopływ prądu.
Na rękach nie pozostały żadne ślady.
Chłód posrebrzył, ziemia
użyczyła dymnego zapachu. Noc
zmienia kształty, nie mieści się
w oczach, płynna i słona.

Napisz od nowa ten scenariusz.
Zanim deszcz wyschnie z wczorajszych
jodeł, z ramion lgnących do ciepła. Nieznanego
jeszcze.

Pomóż mi z tą bramą...



____________________
Glo.

[Alek Osiński]

Obrazowanie takie jak lubię najbardziej,
końcówka zastanawia, w sumie pozornie - odstaje, ale jak się lepiej
przyjrzeć to może stanowić ciekawą równowagę, tak jak
skomplikowane i zawiłe sytuacje lubią się kończyć
prostymi i dosadnymi wnioskami...


Pozdrawiam

[lczerwosz]

Pomóż mi z tą bramą...

Brama zazwyczaj zamyka. Banalne, równie, jak, że się otwiera. Ale kluczem jest czekanie. Dopiero po spełnieniu jest brama.

Wyładowania
zostawią trwałe ślady na korze

Znaczy się w głowie, mózgowej. Tak, każde przeżycie, zwłaszcza dramatyczne. A czekanie to niepokój.

słowa równie
ciężkie, jak dwojaki przepełnione
ciemnością

Jakie namacalne. Cudne porównania, kreślenia.

Napisz od nowa ten scenariusz

Kiedyś miałem problem z prześladującymi snami. Doprowadzały do niemożliwych rozwiązań. Znalazłem prosty sposób, układałem sobie w myślach przed snem alternatywne scenariusze, wyobrażałem sobie, jak chciałbym, aby się śniło. Nie uzyskałem potwierdzenia, że się potem śniły te sny, ale problem ustąpił.
Pozdr.
L.