Notatki z Borgesa.O pomieszaniu ciał, miejsc i przeznaczenia

[ble]

.
I
Nagle, między ścianami, chuda, wysoka mniszka szepcze
przez okulary: kiedy patrzę na panią, to jakbym widziała
swoją młodszą siostrę. Już ją pochowałam, minęły dwa lata.

A wiec jestem klonem utraconej miłości.

Ktoś mnie doklejał, zszywał, tropił i uzupełniał,
wygrzebywał ze śmieci. Czytał moje listy niestarannie
porwane. Śnił i przepisywał. Rodzaj innego życia
jak sztuczne oddychanie tam i tu

i tam.
Mój zapach z mórz sargassowych, jej zapach z agonii.
Poduszka mojej matki z zaciekami potu.

II
Na kolanach w kaplicy długo liczyła wizje. Zdjęła kornet
i krzyż, w końcu rzuciła kości. Blisko czekał labirynt.
Stoczyła walkę z ciałem, które się oddzieliło
drwiąc moimi oczami.

Obcy bóg w trzech osobach dobierał losowo czwartą.

Zapaliła świecę. Stosy, płonące stosy. To one znakują życie,
pozbawiają mnogości.

[Alek Osiński]

To moja ulubiona część, aż ciarki przechodzą.

Przejmujące...

Pozdrawiam

[ble]

A z życia wzięte

[coobus]

Obcy bóg w trzech osobach dobierał losowo czwartą.

Trafiłaś mnie, i tą kwestią i całym wierszem. Bardzo dojrzała poezja.

[ble]

Dziękuję

[Gloinnen]

A wiec jestem klonem utraconej miłości.

Mnie ten fragment właśnie nie przekonuje. Odstaje in minus. Oczywiście nie mam na myśli samej refleksji, tylko jakoś to wyszło za prosto, za płytko. I ta "utracona miłość"... Nie dało się tego jakoś przefiltrować przez Twoją przebogatą przecież wyobraźnię?

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

A wiec jestem klonem utraconej miłości.

Ktoś mnie doklejał, zszywał, tropił i uzupełniał,
wygrzebywał ze śmieci. Czytał moje listy niestarannie
porwane.

to włazi w skórę - ble, wróciłaś z dobrym wierszem.

Pozdrawiam

[ble]

Glo, być może masz rację, że "klon utraconej miłości" nad poziomy nie wylata Bardziej mnie zajął cały wiersz i jemu towarzyszące. Będę dumać. Dzięki za uwagę.

Anastazjo, znalazłaś ważny dla mnie fragment, dziękuję.

[lczerwosz]

Stosy, płonące stosy...pozbawiają mnogości

Bardzo dawno temu czytałem Borgesa, nie pamiętam wiele. Pamiętam tylko fragment myśli, nawet nie jestem pewnien, czy na pewno jego, że nienawidzi luster i kopulacji, bo pomnażają ludzi. Dalekie skojarzenie, wiem, ale ta mnogość znowu zestawiona z narzędziem do jej regulowania.
pozdrowienia
L.

[ble]

Dobrze pamiętasz. Brzydził się powtarzalną mnogością, która jego zdaniem nie wnosi nic nowego. Uważał, że jedynie twórcza jest wyobraźnia. Jednak nie radził spisywać wyobrażeń, bo każda kolejna ksiązka jest zbędna. Wierzył w jedną ksiegę prasłowa. Do pewnego stopnia był sobie wierny, ponieważ napisał bardzo niewiele, za to esencjonalnie.
Dziękuję za spojrzenie na wiersz

P.S. Na ten temat mój inny wiersz z tego samego cyklu.