Jej świątynia

[Nilmo]

Jej świątynia


znów Coś podniosła
przeklinając w duchu pokorny
wobec czasu kręgosłup
siadła przy oknie
ogląda starą grzechotkę siostry
a na futrynie kreda zblakła
odkąd już nie ma komu witać
Melchiora Kacpra
Baltazara
parapetowa świątynia
przenajświętsza podłoga w relikwiach
upchanych po foliowych workach
nad zlewem rzeźba kurka
w modłach
kap
kap
pożera ojcowską uszczelkę

teraz klęka
pod obżdżonym przez muchy
słońcem czterdziestu wat

demencja
przeciera szybę zagląda
wyciąga rękę

chce Coś ukraść

[lczerwosz]

Nieubłagany upływ czasu. Mówią, że utrata zdolności postrzegania tego upływu ma wpływ zbawienny dla osób nią dotkniętych. Żadna pociecha. Wiesz bardzo subtelny.

[anastazja]

znów Coś podniosła
przeklinając w duchu pokorny
wobec czasu kręgosłup
siadła przy oknie
ogląda starą grzechotkę siostry
a na futrynie kreda zblakła
odkąd już nie ma komu witać
Melchiora Kacpra
Baltazara

Wymowny - lubię Cię czytać Nilmo, pomimo dobrego warsztatu, nie zapętlasz. Prowadzisz jasny przekaz w bardzo ujmujący sposób. Jak rzekł Leszek (subtelnie). Lata mojego Baltazara również minęły.

Serdecznie pozdrawiam.

[Sede Vacante]

Ciekawe. Choć obraca się wokół religii, mocno, ja widzę tutaj samotność w wieku starczym. Te wszystkie objawy, jak demencja, nie rozpoznawanie obrazów, nielogiczne myślenie, ale w sumie, wszystko, jak dla mnie,w ynikające z przygnębiającej samotności, gdy ludzie starsi nie są już potrzebni. I wypełniają się chorobami, religią na wskroś, bo nie ma czym...
Dramatyzm wiersza mnie urzekł, przemówił do mnie, choć - jak pisze - chyba inaczej, niż autor chce przekazać. Ale i tak dobrze i tak dobrze, w końcu każdy ma swoją interpretację.

[Nilmo]

Bardzo Wam dziękuję za opinie i ciepłe słowo.
Niedawno pewnej starszej pani mieszkającej nieopodal mnie, zaciął się zamek w drzwiach. Zamek solidny, ślusarz który przyjechał krzyknął sobie 250 zł za rozwiercenie, żeby się do domu mogła dostać.
Kazałem jej go pogonić (za sam przyjazd krzyknął 50 zł). Dom parterowy, wybiłem małą szybę, wszedłem i po odkręceniu zamka otworzyłem jej od środka. Wstawię za darmo, a szybka tańsza jak 250 zł. Po co to piszę?
Otóż od wspomnianego okna, na dotarcie do drzwi, straciłem z 15 minut, zgarniając na łeb z kilo pajęczyn, pokonując siatki orzechów, koralików, apaszek i różnych cudów sięgających mi do pasa i pokrywających całą powierzchnię pokoju i przedpokoju. Ona mieszka w drugim z pokoi, gdzie jest mała ścieżka wśród misek, toreb itp. do postawionego w kącie łóżka. Kobieta szczera, kochana i mądra...z jej mózgiem jest wszystko w porządku...poza tym zbieractwem. -"Posprzątałabym, ale schylać się nie mogę i siły już nie te". Od słowa do słowa, szczerze spytałem po co jej ten cały syf.
"Panie Robercie...tą firankę, zrobiła moja mama (tu łza w oku)...z tej miski mąż ostatni raz..." Zza przedmiotów poczęły się wyłaniać coraz to nowe obrazy.
Poczułem się jak profan wspomniawszy jak bezceremonialnie przed chwilą potraktowałem butami te relikwie jej pamięci...i stąd ten wiersz.
Jeszcze raz dziękuję.

[Sede Vacante]

Przepiękna historia!
A wiersz zyskuje baaaardzo, bo napisany na prawdziwy, konkretny temat, o/dla prawdziwej kobiety,a nie wymyślony na potrzebę tworzenia.
Piszę w bardzo podobny sposób, na zasadzie obserwacji konkretnych rozmów, zdarzeń itp.itd.
Takie wiersze są oczywiście prawdziwe do bólu, a ludzie, którzy zwracają uwagę na poszczególne - jak to - zdarzenia, w taki sposób, że aż piszą o nich wiersze, są bardzo, bardzo wrażliwi. W ten szczególny sposób. Mamy coś takiego, ze z prozaicznych sytuacji potrafimy wyciągnąć sens, cel, przesłanie, mądrość, uczucie. Wcale nie dorabiając sobie ideologii, tylko będąc spostrzegawczymi, wyczulonymi na symbole i szczególiki.
I dlatego chyba, tacy jak my, nie piszą o tym, ze "idzie jesień...", "miłość jest piękna...", czy "różowo mi kurna...". Dlatego taka poezja do mnie trafia i sam kocham taką tworzyć.
Prawda i życie w smutku, samotności, tęsknocie, sentymencie, gdy nikt nie zwraca uwagi...To dopiero dobra poezja!
Brawo za twoją wrażliwość!Zaimponowałeś mi.

[kamyczek]

Szczerość przekazu jest atutem wiersza. Znam podobne historie, ba, sama przechowuję kilka drobiazgów (laurki od dzieci).
Powtórzę za przedmówcą: przepiękna historia.

[ono]

Oj zatrzymał - bardzo zatrzymał - ten wiersz. lubię taką tematykę, pozwala zastanowić się nad ludzkim losem (a więc i swoim). wiersz osadza się mocno w "sercu" czytającego.

[anastazja]

Wróciłam do wiersza, ponownie wzruszona czytaniem, lecz nie wiersza, tylko komentarza, którego ów wiersz powstał.
To niesamowite, co piszesz Nilmo, zarazem piękne. Pomyśl, czy powstałby taki, gdyby nie przypadek? Myślę, że ta Pani zapłaciła weną, za Twój odruch serca.

Raz jeszcze pozdrawiam.

[Nilmo]

Dziękuję Wam bardzo.
Chyba się na prozę przerzucę, bo wychodzi że mój koment więcej dał niż wiersz:)

Pomyśl, czy powstałby taki, gdyby nie przypadek? Myślę, że ta Pani zapłaciła weną, za Twój odruch serca.

Życie to ciąg przypadków Anastazjo. A Pani zapłaciła...już trzy razy przyniosła po siatce bananów dla dzieciaków, aż ją zacząłem szantażować, że jak nie przestanie to jej tych szyb przed zimą nie wstawię. A odruch serca...nie rób ze mnie aż takiego samarytanina...w moim działaniu istotną była chęć pozbawienia 250 zł, za kilka minut wiercenia, typa, który się dorabia na nieszczęściu starszych, często ubogich ludzi. Kobieta tylko na tej mojej awersji do sukinsyństwa ślusarza skorzystała. Ze mnie, jak widzisz, Jezusa nigdy nie będzie.

Dziękuję i pozdrawiam wszystkich.