Fantasmagoria

[Dorota Karin]

Nie, to nie bez -
irysy były irracjonalnie fioletowe.
O piątej rano spać nie dały,
zaszeleściły w głowie.
Deszcz bębnił o parapet jak szalony.

Bez
był bezczelnie biały,
odurzał, rozpierał się za oknem i w pościeli,
aż żeśmy ślub wzięli.

Wiktor też bierze Iwonko.
Tu robią ładnie wiązanki,
już moja córka wybiera kwiaty:
są białe bratki i kalie, a pan daje przybranie.
I nagle pada pytanie: cywilny czy kościelny?
Więc się budzę przerażona, patrzę -
siódma minut cztery.
Poezjo! Daj pospać do cholery.

Za oknem deszcz jak fagot, a mnie w głowie
dzięcielina z gryką pała
i fantasmagoria biała.

[coobus]

Świetne, z przymrużeniem oka
Mniej oszczędny w słowach niż większość Twoich wierszy, ale dzięki temu bardziej wyczuwalny, namacalny.
Lekkie wiersze mają swój niepowtarzalny urok