jane seymour

[Henryk VIII]

jane seymour

20 maius anno domini 1536, hampton court


łoże garścią kazałem zasypać klejnotów – szmaragd
w plecy cię zranił – zlizałem krwi smugę. śnieżna
białość łopatek, dwa irysy piersi, pępek – perła
skulona, pukle słone, długie…

jak cię mogłem nie pragnąć, jak ciałem nie dotrzeć
w deltę nóg rozłożonych; w muliste dorzecza
ud pachnących rybami, ajerem i potem
szyi anny otwartej, czerwonej od miecza.

posiadałem cię co dnia – myślałem: to wieczność
i pstre mgnienie – dygotem rozwarta godzina;
moja wiara w poczęcie zmieniała się w pewność –
byłem dzikim jastrzębiem. i poczęłaś syna.

żon wcześniejszych przekleństwem lub boga kaprysem
gasłaś, jak ranny soból – twe ciało rozcięte,
wydłubane z dziedzica – panicza edwarda –
rdzawi i się wygina w łuk nad firmamentem…

teraz dziecko – jak pieczęć naszego złączenia –
piszczy w strojnej kołysce – wierzę w martwych wstanie,
wierzę pościel pomiętą, wierzę w chłód nadgarstka,
w ciało w marmur zamknięte, w twój portret na ścianie…

[pietrek]

pełnokrwiście