Krystalizacja

[Gloinnen]

I to już koniec, dziewczyno,
która nie potrafisz. Znów ciasne
ściany sutereny, zamiast Andromedy, Pieca,
Zegara, Barana.

Wieczności
nie da się przeprosić. To, co przestaje
istnieć, zamienia się w ostre
światło. Wnętrza nie mają
podłóg, ścian, sufitów, powstają
z samej płynności.

Stukanie klawiszy oznacza
schodzenie w hibernację, po stopniach
w skali Kelwina. A trzeba jeszcze niżej.

Bliźnięta to gwiazdozbiór
zimowy. Pora ukryć pod śniegiem
słodkie twarzyczki na wydrukach.
Ile miałaś syjamskich sióstr?
Pokaż ślady. Można zatkać
cieniem chuja.

I to już koniec, dziewczyno
nierównoległa. Przestań
zabiegać, pulsować w węzłach.



Tylko samotność
zachowa cię czystą.



____________________
Glo.

[Sede Vacante]

Wieczności
nie da się przeprosić. To, co przestaje
istnieć, zamienia się w ostre
światło. Wnętrza nie mają
podłóg, ścian, sufitów, powstają
z samej płynności.

Stukanie klawiszy oznacza
schodzenie w hibernację

Te fragmenty mnie urzekły. Całość trochę do "rozkodowania" na dłuższy wieczór, jak dla mnie, choć czuję, że ktoś próbuje potrząsnąć wiecznie "zapatrzoną w gwiazdy", podobnie, jak w poprzednim wierszu, który komentowałem.
Głowa mi puchnie od dnia, nie chcę na siłę interpretować dość zawiłego wiersza. Ale fragmenty urzekły, a całość, jeśli ma się czas i jest wypoczętym, warta odkrycia.