Ukarać winnych ukrzyżowania Jezusa Chrystusa*

[Alek Osiński]

To oczywiście prawda Panie Indidis,
że coś nie gra w tej sprawie.
Podsądnego w trakcie pierwszej rozprawy
praktycznie nie wysłuchano, trudno mówić także
o jakimś rzetelnym prawie do obrony,
a niezawisłość sądu stoi pod wielkim
znakiem zapytania, nie mówiąc już o tym,
że bicie i plucie, mijają się daleko
z obecnymi standardami.

Ma Pan również rację,
że Tyberiusz, Herod i Piłat
powinni zostać przykładnie skazani
przynajmniej na wykonywanie prac
społecznie użytecznych,

nie ma bowiem wątpliwości -
nie wolno zapominać,
lecz trzeba wyciągać wnioski i wychowywać
zgodnie z duchem czasów.

I nie rozumiem tylko dlaczego
rzecznik trybunału w Hadze,
w obliczu realnego wyzwania,
gdy moglibyśmy wreszcie uzyskać
jakiś rozsądny konsensus,
małostkowo twierdzi, że jego instytucja
powołana jest jedynie do rozstrzygania
sporów pomiędzy państwami.




…………………………………..
*Kenijski prawnik Dola Indidis, po odrzuceniu
przez sąd w Nairobi pozwu przeciwko winnym
ukrzyżowania Jezusa Chrystusa, sprawę skierował
do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości
W Hadze.

[emelly]

Witaj, Alku, po długiej przerwie

Bardzo zgrabny opis bardzo ciekawej sytuacji. Przeczytałam z przyjemnością

Pozdrawiam,
Emelly

[Dorota Karin]

,,powinni zostać przykładnie skazani
przynajmniej na wykonywanie prac
społecznie użytecznych"
Dobre

Bardzo ciekawy, przypomina rozprawę filozoficzną.

[Sokratex]

Ciekawe. A może by tak skierować wniosek o wydanie Judasza w ręce Interpolu?
Wydanie drugie, poprawione ;-)

Pozdrawiam.

[Sede Vacante]

Hmmm, cóż, dla mnie to przede wszystkim proza poetycka. Zbyt "rozgadane" na wiersz. POza tym, nie dowiedziałem się z tego tekstu niczego nowego. Pogląd autora na sprawę, niestety dla mnie, bez jakiegoś nurtującego pytania w stronę czytelnika, złotej myśli, przesłania. Ot, zajęcie stanowiska, "veta" na sposób prowadzenia rozprawy w zamierzchłych czasach.
Dla mnie, proszę wybaczyć, nic nie wnosi, do zapomnienia.

[Gloinnen]

Oj, Alku... Nie tym razem.
To komentarz do aktualnych wydarzeń, a nie wiersz. Poezji tu niewiele, ewentualnie "coś" zajaśniało we fragmencie wskazanym przez Dorotę Karin.

Czy da się coś z opisywanej sprawy poetycko wyciągnąć? Wiem, że potrafisz dogrzebywać się do ciekawych przemyśleń, eksponować niuanse, absurdy, paradoksy - vide "Dożynki". Tutaj wybrałeś konwencję, która - moim skromnym zdaniem - nie sprawdziła się. Zabrakło istotnych elementów poetyckich, takich jak:
- metaforyka - jakakolwiek by nie była (gry semantyczne, przede wszystkim, w których jesteś naprawdę świetny);
- twórcze podejście do języka jako materiału poetyckiego (też potrafisz),
- niedopowiedzenie, niedookreślenie; najwięcej dzieje się zawsze między słowami, gdy trzeba robić wykład, to oznacza, że nie wyszło;
- dystans - ja wiem, że sama nieraz pisałam wiersze "tendencyjne", jednakże w takim wypadku, gdy już się angażuje po którejś ze stron (a to robisz w tym utworze), warto jednak złagodzić moralizatorski ton chociażby np. ironią ---> tu obecna w ustępie o skazaniu na prace społeczne, dlatego to jest rodzynek w cieście, który można zaliczyć in plus.

Temat bardzo ciekawy, skądinąd, i wart wiersza.

Zresztą sam o tym wszystkim wiesz najlepiej, co ja będę się zatem rozgadywać. Bez urazy, proszę. Wolę Twoje pisanie w innych "piórkach".

Pozdrawiam,


Glo.

[pietrek]

Poezji tu niewiele

ja akurat jestem gorącym orędownikiem obniżania stężenia poezji w poezji,
bo jak jest za wysokie, to mię w trzewiach kręci, nijak w organizmie przyjąć się nie chce,
twarz mnie zielenieje, i sromota gotowa
więc nie narzekam, tylko sobie przypominam Bułchakowa

a to do kolacji

[Alek Osiński]

twarz mnie zielenieje, i sromota gotowa

Cieszę się Pietrek, że nie zostałem mimowolnym sprawcą
tak przykrych dolegliwości

dzięki za winko, przyda się do śniadania



Glomi,

Zgadzam się z większością z Twoich zarzutów, faktycznie, niewiele tu poezji,
metafor brak, a jeśli chodzi o podejście do języka, jest wręcz urzędowe,
nie bardzo jednak rozumiem zarzutu o brak dystansu, moralizatorstwo,
tudzież opowiadanie się po jakiejś stronie; bo wiesz, wydaje mi się,
że ten szczególny casus, właśnie nie posiada drugiej strony, w każdym
razie nie jest ona realna; a wręcz (ta sprawa) stanowi przykład pewnego rodzaju walki z wiatrakami, człowiek kontra demony historii, dlatego z natury rzeczy trudno byłoby się nawet
opowiedzieć po jakiejś ze stron, można to zrobić co najwyżej z przymrużeniem oka

Niemniej dziękuję za cenny komentarz, jak i wszystkim

i Pozdrawiam ciepło

[Gajka]

Fajne opowiadanko

[czochrata]

Zapachniało Kaczmarskim,biegnę stroić gitarę...i wiesz,zaśpiewam to...