światła dla zmarłych

[Maryla Stelmach]

w szczelinie ściany pulsuje znicz
pochyleni ludzie czyszcząc kamienie
budują ścieżki do siebie

modlitwa srebrzy litery
pamiętamy ciepło twych dłoni

masz w sobie wiatr
czułość świętych płomieni
grosik wzięty na drogę

[Gloinnen]

w szczelinie ściany pulsuje znicz
pochyleni ludzie czyszcząc kamienie
budują ścieżki do siebie

Według mnie ta strofa w zasadzie tworzy odrębny, skończony wiersz.

Pozostałe są już tylko jak gratis w promocji.

w modlitwie ukryta moc
srebrzy starte litery
pamiętamy oczu Twych blask
ciepło matczynych dłoni

Ja bym mocno skróciła:

"modlitwa srebrzy starte litery
pamiętamy ciepło

---> cała reszta to nadbudowa. Ale oczywiście decyzja zawsze należy do autora.
Jednakże "oczu Twych blask" oraz "ciepło matczynych dłoni" - pomimo, że na pewno są określeniami bardzo emocjonalnymi, moim zdaniem raczej powinny być dopisane tylko w głowie czytelnika.

masz w sobie wiatr
czułość światła w płomieniach
grosik wzięty na drogę

"masz w sobie wiatr
czułość płomieni
i grosik wzięty na drogę" ---> tak widziałabym ewentualnie ostatnią zwrotkę. Płomienie same w sobie już zawierają ideę blasku, światła, więc chyba nie ma potrzeby powtarzać znaczeń.

Mimo wszystko jednak - w mojej ocenie - jakościowo pierwsza strofa bije na głowę dwie pozostałe.


Glo.

[Maryla Stelmach]

Glo, dziękuję. tak jak wyżej po poprawkach. pozdrawiam.

[Gloinnen]

Lepiej, tylko jeszcze nie przekonuje mnie "Twych" wielką literą. W końcu to nie list.
Chociaż zastanawiam się... Może to nawiązanie do inskrypcji nagrobnej - wtedy się broni, jak najbardziej...

[Maryla Stelmach]

Glo,wielkie dzięki. to strofy wypisane na grobie mojej mamy. skoro jednak na święt o zmarłych - to dla wszystkich. pozdrawiam i bardzo dziękuję.