Czucie zmienia kierunek

[Gloinnen]

Horyzont z rana nieostry, znika w soli, cukrze,
we wszystkim, co białe. Odtąd czekanie
nie potrafi już tam dotrzeć.
Nie do zobaczenia, nie do usłyszenia. Dalej
można przeniknąć tylko po utracie zmysłów.

Rozłączenie - to nie to samo, co rozłąka. Oznacza
kolejne odcinanie kanałów. Jest bardziej ruchliwe.
Przez okno zaklejone szarym papierem, jedynie
przeczuwam szeregi wydarzeń, spoza gabinetu osobliwości.

Ulice. Biegiem. Instytuty. Kondukty.
Rozklejanie różnych ujęć twarzy
w miejscach publicznych i ukrytych.
Pod wieczór opadasz z sił.

Mój czas płynie łagodniej, tworzy rozlewiska.
Kolejne pory dnia sączą się
ze wszystkich znaków
na ciele. Do następnego
przekroczenia granic.
Jeżeli.



____________________
Glo.

[JuPit]

zawsze zachwyca mnie w wierszu to, że czytając go pierwszy raz słowa układają się w obraz który wyraźnie widzę. Nie muszę domyślać się o co chodzi. On do mnie od razu przemawia. I tak jest teraz czytając wiersz przeniosłem się w świat jego i mój zarazem. Dziękuję

[Withkacy]

Interesujące. Wprawiłaś mnie w zamyślenie. Ciekawe czy odnajdę właściwy kierunek.

[coobus]

Do następnego
przekroczenia granic.

A wiesz... pasuje to do Ciebie. Nie dla Ciebie ciasne ramy. Coś stale wychodzi przez skórę - to chyba dusza się dusi. Z dobrym skutkiem dla twórczości, zakładam że i dla Ciebie też

[Maryla Stelmach]

jak zwykle oryginalny i taki Twój. pozdrawiam.

[lczerwosz]

Nie do zobaczenia, nie do usłyszenia. Dalej
można przeniknąć tylko po utracie zmysłów.

To jest granica poznania?

Ulice. Biegiem. Instytuty. Kondukty.
Rozklejanie różnych ujęć twarzy
w miejscach publicznych i ukrytych.
Pod wieczór opadasz z sił.

Jakby osoba prawie publiczna. A taka jest w istocie zwyczajna. I te twarze - różne ujęcia, na każdą okazję inna.
Dobre. Jak zwykle.
L.