smyczkowe trio

[Dorota Karin]

on
gra w orkiestrze pierwsze skrzypce
miłosne struny łechcą próżność
wynoszą na kruchy piedestał
opada w nicość
gdy muzyka milknie

ona
dla mnie nie istnieje
uwięziłam bolesną nutę
niech brzęczy w czarnym futerale
proza życia
nie zniszczy marzeń

oni
nie wiedzą o rozterkach duszy
podniebnych lotach i upadkach
spowita mrokiem tajemnicy
kamienna Niobe idzie do pracy
a potem gotuje obiad

my
stworzeni dla siebie
sobie przeznaczeni
połączeni myślami
naznaczeni tęsknotą

nie możemy być razem

[lczerwosz]

to wiersz czy raczej proza
właśnie
jeszcze można by dodać zwrotkę
one...
zazwyczaj rodzą się