domy umierają

[Maryla Stelmach]

kiedy gaśnie twój dom
nie cementuj ran
powraca do matki ziemi

kapłanka ogniska
da ci nowe ziarna na deski
zbudujesz jaśniejszy
w zdeptanych powiekach
na piątej stronie księgi
dokona się kruchość żelaza

zapadną drzwi odchodzące w nicość
gdzie zasnęli biali niewolnicy

[anastazja]

zapadną drzwi odchodzące w nicośćgdzie zasnęli biali niewolnicy

Bardzo dobra puenta Marylu. Całość również, w moich klimatach.

Buziaczki

[Maryla Stelmach]

anastazjo, dzięki.

[coobus]

[Maryla Stelmach]

coobus, dziękuję. uściski.

[em_]

- dokona się kruchość żelaza -
to dobry wiersz,
umiejętnie poprowadzony.
Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

dom - jako budowla i dom - jako miejsce, klimat, ludzie, wszystko to, co budowlę nasyca, przenika. Jak budowla popada w ruinę - trudno, będzie następna, szczególnie, gdy ludzie - zgrani, relacje między nimi - pozytywne i mocne. Wtedy dom w najszerszym znaczeniu słowa zostanie po prostu przeniesiony między inne ściany. Taka mi się refleksja nasunęła przy lekturze, Marylo. Nie bardzo "chwytam" białych niewolników, ale widać - dziś nie mój dzień...

serdeczność posyłam...
Ewa

[Maryla Stelmach]

wiersz Ewo o tym że kiedy odchodzi srare przhychodzi nowe bardziej wartościlwe więc nie ma co wallczyć o stare nalezy walczyć o bardziej światłe ludzkie.powstają nowe relacje nowe warunki do życia. ludzie stają się mniej zniewoleni. dlatego nie warto umierać za stare idee. lepiej trud i zaangażowanie niech służą czemuś lepszemu gdzie nadrzędną wartością jest człowiek. bo społeczeństwo jest solą tej ziemi a nie wzniosłe słowa ojczyzna. tak jakby ona była oddzielnym bytem .ojczyzna ro ludzie. ich patriotyzm niech się objawia troską o dbałość o siebie rodzinę własny dom . ojczyzna to ludzie i jeżeli im będzie lepiej dostatniej i dzvzęśliwiej to będą chcieli mieszkać w tym ktaju a nie innym.dzięki za obecność..

[EwaMagda]

Marylo, bardzo dobry wiersz

Pozdrawiam

[Maryla Stelmach]

Anastazjo, coobus, Ewo - dzię kuję za odwiedziny.

przy okazji, zapytałeś dlaczego moje wiersze zioną pustką, może dlatego że chyba nikt jej nie umiał wypełnić po brzegi pomimo wielu prób i ciągłej adoracji ze strony męża i wielu zalotników należę do kosmosu. jedyną planetą wokół której się kręcę jest syn. czuję drzewa za oknem i wirujący świat. czasem także muzyką. jestem szczęśliwa ale tak naprawdę nie umiem należeć do nikogo. może to tęsknota za tym właśnie aby ktoś pokochał kosmos. pozdrawiam serdecznie.