jeszcze bardziej opustoszała niż bezludna

[em_]

słowa o przenoszeniu gór
nierozrywalnych więziach - roztrzaskane o skałę emblematy
- echa

powtarzalność to natura - ale czy nie bać się tego
chociaż już tyle razy to przerabiałam
i w końcu przerobiłam we
wszystko jedno

słońca wpadające w oczodoły tych którzy nic nie widzą
stopniowanie bólu - ale kto tu może ustalać granice
nieprawda - natura to pierwotność

jeszcze przyrośnięta do krzyża pustka
i nie ma potrzeby niczym jej zapełniać

chwile po przebudzeniu gdy nie ma się pojęcia
gdzie się jest
a nawet katastrofy - nie są takie straszne
jeśli wcale nie wiadomo o ciepłym bezpiecznym miejscu
w którym nawet bóg nie mógłby nic
poprzestawiać

[coobus]

w którym nawet bóg nie mogłaby nic
poprzestawiać

Ciekawa wizja mocy sprawczej, nazywanej w licznych religiach Bogiem. Rodzaj żeński. Zakładam, że określanej tak z rozmysłem. Do tego się nie ustosunkuję, bo trudno mi przez tę wizję przeniknąć. Ale lubię Twoje wiersze, sposób posługiwania się słowem.

[em_]

Osz kurcze! Błąd zrobiłam, już to prostuję

[Dorota Karin]

Ładnie kreślisz nastroje, bardzo klimatyczny wiersz. Winko na poprawę humoru,żeby nas to życie całkiem nie przytłoczyło. Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Wydaje się, że Peel wyraźnie cierpi na brak poczucia pewności i trwałości,
nie znajduje go w związkach ani religii, a jest mu wyraźnie potrzebne. z tego powodu
stara się stępić własne receptory, żeby uzyskać przynajmniej w miarę znośny stan,
który się nazywa "wszystko jedno", ale to przecież nigdy nie jest to "o co chodzi";)

Ciekawym jednak pytaniem jest, czy tę pewność można w ogóle znaleźć poza sobą,
czy są to poszukiwania skazane z góry na niepowodzenie, a jedyna trwałość i pewność
to te, które można znaleźć w samym sobie? Wiersz interesujący.

Pozdrawiam

[em_]

Dzięki

[Mirek]

jeszcze przyrośnięta do krzyża pustka
i nie ma potrzeby niczym jej zapełniać

nie lubię i raczej unikam wyrywania z wiersza fragmentów ale obok przejść bez słowa nie mogę
dzięki za fajne czytanie

[ono]

słońca wpadające w oczodoły tych którzy nic nie widzą

to mnie zauroczyło, a wiersz?...

Ciekawa wizja mocy sprawczej, nazywanej w licznych religiach Bogiem. Rodzaj żeński. Zakładam, że określanej tak z rozmysłem. Do tego się nie ustosunkuję, bo trudno mi przez tę wizję przeniknąć. Ale lubię Twoje wiersze, sposób posługiwania się słowem.

a ja powtarzam coobusem - też tak czuję


pzdr

[em_]

Dzięki