Uczestnik zdarzeń

[Alek Osiński]

Zwykle, odtwarzanie wczorajszego wyrazu twarzy
trwa aż do południa, wyrównują się kąty padania
i odbicia. Przestaje być oczywiste

co wyniosło się z nocy, a co trzeba było oddać,
naprawdę, za wszelką cenę, zanim chłód
nie upomni się o dodatkowe posłanie,
pewne i jasne

sprawy powierzone opryskliwej latarni,
gdy próbuje sprawę niezdarnie przerzucić
na niechętne wszystkiemu szyby, zasnuć się

w syczącej drzemce sodowej wyspy,
głowy zapadają głębiej i zza węgła
niespodziewanie pokazuje się świat

złożony z nieskończonej ilości
warstw czerwonej farby.

Odkryć, zdrapać?

Piotr i Paweł milczą, a jednak wciąż czeka,
może zdradzi ich wreszcie jakiś fałszywy ruch,
szczegół planu na dwunasty lipca, jeśli tylko
zdoła się na powrót poskładać
z noży, siekier, pił.

[em_]

noże, siekiery, piły - myślę, że warto chociaż jedno zastąpić czymś innym,
czymś co może pozornie do reszty nie pasuje, ale porusza wyobraźnię.
Pozdrawiam

[ono]

jak dla mnie wiersz kompletny. b.dobry

[Alek Osiński]

noże, siekiery, piły - myślę, że warto chociaż jedno zastąpić czymś innym,
czymś co może pozornie do reszty nie pasuje, ale porusza wyobraźnię.

Może masz jakiś pomysł? Bo raczej czułem, że powinienem ten tekst
właśnie na koniec bardziej skonkretyzować...

[anastazja]

zanim chłód
nie upomni się o dodatkowe posłanie

Piękny wers, wiersz daje do myslenia, jeśli chodzi o końcówkę, może bez dopowiedzi...

Pozdrawiam.

[em_]

Ja bym na koniec nawiązała jeszcze do tej czerwonej farby,
tak na pierwszą myśl - z noży siekier odprysków - coś takiego,
ale wiersz jest Twój

[Alek Osiński]

pomyślę coś jeszcze - dzięki

[pietrek]