Niewspółmierność

[Gloinnen]

Nie potrafię kolejny raz
przechodzić przez to samo
rozedrganie.

Rzeka milczy, bierze na siebie
zbutwiałe liście. Kręgi
po kamieniach ciśniętych
w leniwy nurt, rozchodzą się
na cztery strony bezsenności.

Ten odlot będzie inny. Zabraknie
map, korytarzy powietrznych,
żarliwych połączeń
między szaleństwami.

Powiedz, kto
z dwojga pierwszy nie wróci
na brzeg. Zorza przemknie wśród
fraz, niezauważona.

Z nieba wydłubuję pinezki,
dawno nie zaciskałam dłoni.

Koniec widzenia.

Dopiero gdy nie wiadomo,
co powiedzieć,
zaczyna się budowa
kruchej kładki. Nad strugą
płynnego szkła.

Mam już nigdy nie czekać?



____________________
Glo.

[lczerwosz]

To jakby powrót do liryki, przepięknej, jak przed miesiącem.
Nareszcie.
Choć treść wiersza niewesoła.

[anastazja]

Dopiero gdy nie wiadomo,
co powiedzieć,
zaczyna się budowa
kruchej kładki. Nad strugą
płynnego szkła.

Piękny smutas Glo. pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Piszesz" Kręgi
po kamieniach ciśniętych
w leniwy nurt, rozchodzą się
na cztery strony bezsenności." - plastycznie.
Też dobre: " Ten odlot będzie inny. Zabraknie
map, korytarzy powietrznych,
żarliwych połączeń". Robi się smutno...
Myślę: " między szaleństwami." - niepotrzebne dopowiedzenie.
Ciekawy wiersz, ma swój klimat.

[pietrek]

podoba, przekonał

[ayalen]

ja bym dala Nobla za te pinezki wydlubywane z nieba.

[EwaMagda]

Glo, nie komentuję Twoich wierszy, bo nie śmiem. Odważyłam się pierwszy raz... i też bez komentarza.

[ayalen]

dokladnie, sa takie wiersze gdy kazde slowo komentarza zdaje sie byc profanacja. Swoja droga - czyta sie albo wiersze, albo autora...

[Gloinnen]

Dziękuję serdecznie wszystkim za ciepły odbiór wiersza.


EwoMagdo - każdy czytelnik jest u mnie bardzo mile widziany.


Glo.