ANALOGIA

[Gabriela]

pamiętam

na następnej lekcji ogłoszono losowanie i kumulację
radości. dla tych, którzy się wykazali w zeszytach
w trzy linie, pani przewidziała nagrodę: przydział
długopisu. najlepsi już nigdy nie musieli wracać

do ołówka. tworzyć wymyślnych szlaczków, armii liter
w rzędzie. słowa, całe sentencje spisane z tablicy. nic
po nich. dopiero w domu rodzą się pytania. odpowiada
cisza. jutro przeproszę panią, w stosownym momencie

podniosę rękę. na znak spokoju. wymarzonej promocji
do następnej klasy. cięcie. przebudzenie.

stoimy z cenzurkami. blisko siebie, w rzędzie. jak litery,
pełne zdania, ułożone w wyrok. tyle w pamięci. na języku
pustka. nie wejdę do kościoła, który bóg opuścił. chociaż
utrata nadziei zwróciła nam wolność, prościej - wyrzygała,

milczymy o mdłościach. jesteśmy wielkie i silne, jak węzły
chłonne. kojarzysz karmienie tuż po narodzinach? matka
odstawiała nas od piersi, pozwalała trzeźwieć. i tak codziennie
pamiętała o tym, by ułożyć nas w pozycji bocznej. zatem

ustalone: dla nas - młodość. nie wieczność. ściany z eternitu.

[coobus]

dla nas - młodość. nie wieczność. ściany z eternitu.

Piękne podsumowanie.
Pamięć jak woda, wypłukuje z nas wiersze. A my się do niej uśmiechamy, lubimy jej chłodny dotyk.
Jestem pod wrażeniem

[Gabriela]

dzięki ogromne.

[stary krab]

Te ściany z eternitu. Któż nam to raczył zafundować...

[anastazja]

Taak, to świetna poezja zamyśliłam się nad węzłami chłonnymi, czy one takie mocne - kiedy wspak potrafi drążyć, eh, życie.

Pozdrawiam.

[Gabriela]

węzły z reguły są mocne. chłonne bywają dodatkowo powiększone.

dziękuję Anastazjo.