próba zrozumienia - obraz kontrolowany

[Meltemi]

można sobie tylko wyobrażać
co naprawdę czai się w umysłach


PORANEK
dzień zaczynam rytualnie rozdrapując
strup na kolanie - błękitna leci
jajecznica zamiast kawioru
zgodnie z prawem grawitacji

SAMOTNIA
pogranicze ogrodu zoologicznego i cyrku
niewiarygodne tak łatwo ulec
tresurze - skorupiak gigant nuci szanty
tuż po naciśnięciu guzika
endorfiny tańczą walca

SPACER
jakiś facet ładuje trójzębem
złoto na taczki
na boga ktoś odkręcił prysznic
zacierając ślady
straże wezwijcie straże
jakie szczęście że brzozy mają oczy

zasypiam jak dziecko
w kaftanie bezpieczeństwa

[lczerwosz]

Taki zespół rożnych obrazów do samodzielnego składania, bez instrukcji. Puenta podsumowuje własny stosunek PL-a do doznań tego dnia. Ale się nie cieszmy, że już zdiagnozowany = zestrzelony/zatopiony. Takie wrażenia sa znane nam wszystkim. Stale mamy dostęp do wyrwanych fragmentów informacji, nawet jako naoczni świadkowi jakiegoś wydarzenia, nic nie wiemy, co naprawdę się dzieje. Zatem to bardzo prawdziwy zapis życia.
Czekamy na następne teksty.

[karolek]

Obraz przeżyć schizofrenika? Ciężko odgadnąć co siedzi w głowie, gdy świat w którym żyjesz nie jest tym...w którym żyjesz.

[Henryk VIII]

Piszesz : " jakie szczęście że brzozy mają oczy" - zgadzam się! Pozdrawiam

[Meltemi]

karolek, trafnie to ująłeś!
Henryku, na spacerze w parku można tego doświadczyć.

Dziękuję wszystkim za wizytę i serdecznie pozdrawiam!

[ono]

wiersz jest ok , bardzo mnie zaciekawił - traktuje go jako spójność. podział (podtytuły?) zrobiłbym italiką - vide w kopii), tresurę przeniósłbym do drugiego wersu, może do złota przydałyby sie drewniane (mogę być słomiane) - zastanów się,zlikwidowałbym na boga a następny wers przesunąłbym pietro wyżej

można sobie tylko wyobrażać
co naprawdę czai się w umysłach


poranek
dzień zaczynam rytualnie rozdrapując
strup na kolanie - błękitna leci
jajecznica zamiast kawioru
zgodnie z prawem grawitacji

samotnia
pogranicze ogrodu zoologicznego i cyrku
niewiarygodne tak łatwo ulec
tresurze - skorupiak gigant nuci szanty
tuż po naciśnięciu guzika
endorfiny tańczą walca

spacer
jakiś facet ładuje trójzębem
złoto na ( drewniane?) taczki
na boga ktoś odkręcił prysznic
zacierając ślady
straże wezwijcie straże
jakie szczęście że brzozy mają oczy

zasypiam jak dziecko
w kaftanie bezpieczeństwa

jednocześnie witam w klubie błękitnej krwi - jednak ja bez kaftana a tak naprawdę lubię lekko podkręcone wiersze - w tym jest jego urok. Ogólnie za wiersz wielkie mimo kilku uwag no i bukiet


pozdrawiam
kamil

[Gloinnen]

Ciekawe pisanie, zaintrygowało mnie.

dzień zaczynam rytualnie rozdrapując
strup na kolanie

Znam z autopsji te stany ducha. Ludzie wrażliwi muszą w jakiś sposób pozbyć się wewnętrznych napięć i różnie to realizują. Samookaleczenie nie musi być fizyczne. Lubimy nieraz się dołować, zadręczać rozmaitymi myślami, wpędzać w minorowy nastrój. Niektórzy twierdzą, że dopiero wtedy, gdy boli, czują, że żyją. Weltschmerz to ich naturalne środowisko. Dlatego karmimy się złymi wspomnieniami, popadamy w cierpiętnictwo. Dowalając sobie samym - czujemy się od razu lepiej. Taka psychiczna poranna toaleta. Czasem faktycznie przyjmuje formy bardziej drastyczne (emo-kids na przykład się tną żyletkami), ale mam nadzieję, że akurat Twój wiersz nie o tym mówi.

SAMOTNIA
pogranicze ogrodu zoologicznego i cyrku
niewiarygodne tak łatwo ulec
tresurze

Pomyślałam sobie, że cały świat może być dla nas taką samotnią. Jeżeli uznamy rzeczywistość za cyrk, zoo - możemy się poczuć rzeczywiście głęboko wyalienowani. Nie otaczają nas ludzie, lecz zwierzęta, wraz ze wszystkimi przypisanymi im przywarami. Skojarzyło mi się z bajkami o zwierzętach, gdzie kolejne stworzenia symbolizują określone cechy, np. lis-chytrość, osioł - głupotę, itp.
A jednocześnie przygnębia fakt, że człowiek jest jednym z tych "uzwierzęconych" istnień, wpasowuje się w ten schemat. Podlega identycznym regułom, adaptuje do warunków, coraz bardziej niezrozumiany, ograniczony do wykonywania przypisanych mu zadań, odgrywania ról. Jak te zwierzaki z bestiariuszy, bajek, zredukowane do roli alegorii, symboli...

jakiś facet ładuje trójzębem
złoto na taczki
na boga ktoś odkręcił prysznic
zacierając ślady
straże wezwijcie straże
jakie szczęście że brzozy mają oczy

Pomyślałam sobie o zwykłych codziennych obrazkach: dozorca grabi liście, pada deszcz, drzewa po prostu sobie stoją i rosną... Ale poczucie osaczenia drzemie gdzieś głęboko w duszy. Skojarzenia ze schizofrenią chyba prawidłowe, może także obsesja, nerwica natręctw? Wtedy świat boli, przeraża. Jeśli powrócić do pierwszych dwóch wersów, można także pomyśleć o depresji.

Wszystko jednak dla mnie znajduje przełożenie w tym, czego doświadczamy na co dzień. Jakby w ogóle ludzkie życie było szaleństwem.

Pozdrawiam,


Glo.