Następstwa

[Marcin Sztelak]

Nieuchronne mętnienie źrenic, krok pierwszy.
Pot otarty ukradkiem.
Albo chusteczką, w kratę.

Gdzieś tam sprawy ważne i najważniejsze,
krok drugi. Ludzie o wykrzywionych wargach.
Źli, lub gorzej – obojętni.

Krok trzeci, doskonale dopasowany do wczorajszych
śladów. I jeszcze wcześniejszych.
Czwarty, piąty i tak dalej. Ku skończoności.
Droga zrasta się w blizny.

Chodźmy. Czas najwyższy. Już nas tu nie powinno
kompletnie nic trzymać.

A jednak, za gardło. Słono-słodki smak pożegnań
i zwątpień. Wybitnie ludzkich.

Krok ostatni.

[Alek Osiński]

hmmmmm...szczerze mówiąc mam mieszane odczucia,
bo z jednej strony to trafne i ostre refleksje, a z drugiej
dosyć przewidywalny finał, czy do tego mamy dążyć?
czy do tego inni dążą zamiast nas?

Ostateczne rozwiązania mają zawsze
zbyt dużo tuszu na palcach i oczywistych pretensji
kto się zmyje pierwszy?

Pozdrawiam z uśmiechem

[Gajka]

...krok ostatni ...zawsze wiedzie w przepaść, a może warto się zatrzymać ?