na lodowej górze

[iTuiTam]

• • • na lodowej górze
      
      
      kim jestem w podróży
      przez niuanse światła
      koronkowe refleksy oliwkowe penumbra
      jak liście poddające się porywom
      odradzania śmierci
      
      złudne krawędzie ciemności bajek
      o prawdzie że dojdziesz
      owinięta w bandaże hipnotycznych tęczy
      mostami drogowskazów po chwili
      spokojności przednarodzin
      
      bezimienni bogowie boginie demony
      w drgawkach uroboros ciasnym kręgu
      stawiają marionetkę na próbę
      węzeł gordyjski podając
      na ostrzu
      
      omphalos w ciągłym pląsie
      ze mną we mnie
      kropla światła
      brzasku feniks otwieranych oczu
      
      taka cisza i jaśnieją głosy
      na lodowej górze
      ktoś nakręca słoneczne zegary
      
      
      iTuiTam
      27 I 2014

[lczerwosz]

Lodowa góra jest jak Olimp. A tam bogowie, boginie nienazwani - bezimienni.
Wierszem docierasz do krawędzi ciemności jakie są w każdej bajce o prawdzie. A czy są inne w ogóle sposoby głoszenia prawdy? Pytanie obrazoburcze.
Jest kilka wspaniałych pomysłów:
- kropla światła brzasku - dziś mamy słoneczny ranek, jak skrzą się krople na szybie;
- feniks otwieranych oczu - ten niestety kiedyś nie wstanie;
- ktoś nakręca słoneczne zegary.
Mniej mi się podoba most drogowskazów, ja wyobrażam sobie go dość dosłownie, jako ścieżkę do przejścia ponad, poprzez. Drogowskazy konieczne, inaczej się zwalisz z tej krawędzi w ciemność. Nie dotrzesz do celu podróży przez niuanse światła. Ja początkowo przeczytałem zbyt pośpiesznie - świata. A by też tak być mogło.
Jak mówisz sama podobamisię.

[coobus]

taka cisza i jaśnieją głosy
na lodowej górze
ktoś nakręca słoneczne zegary

Kim jesteś w podróży? A więc ciągle w podróży... Zawieszona pomiędzy dwoma światami, dwoma rodzinnymi domami. Tak widzę twoją podróż. A wiersz soczysty w opisach i metaforach. Z przyjemnością się w nim zanurzyłem

[szarobury]

kim jestem w podróży
przez niuanse światła

ta otwierająca fraza bardzo mnie ujęła. Opisujesz nasz byt jako rzecz całkowicie subiektywną, nie poddającą się żadnym miarom. Jak w teorii względności. I gdzieś na lodowej górze nieodkrywalna praprzyczyna wszystkiego. Poza zakresem naszej percepcji. Pozdrawiam

[atoja]

podróżujemy ..a ktoś nad nami stwarza pozory,ze możemy swoją podróż zaplanować sami... a on i tak zrobi co zechce

[iTuiTam]

Lodowa góra jest jak Olimp. A tam bogowie, boginie nienazwani - bezimienni.
Wierszem docierasz do krawędzi ciemności jakie są w każdej bajce o prawdzie. A czy są inne w ogóle sposoby głoszenia prawdy? Pytanie obrazoburcze.
Jest kilka wspaniałych pomysłów:
- kropla światła brzasku - dziś mamy słoneczny ranek, jak skrzą się krople na szybie;
- feniks otwieranych oczu - ten niestety kiedyś nie wstanie;
- ktoś nakręca słoneczne zegary.
Mniej mi się podoba most drogowskazów, ja wyobrażam sobie go dość dosłownie, jako ścieżkę do przejścia ponad, poprzez. Drogowskazy konieczne, inaczej się zwalisz z tej krawędzi w ciemność. Nie dotrzesz do celu podróży przez niuanse światła. Ja początkowo przeczytałem zbyt pośpiesznie - świata. A by też tak być mogło.
Jak mówisz sama podobamisię.

Jestem cała w uśmiechach, Leszku, o:

Bardzo dziękuję za komentarz.
serdecznie
iTuiTam

[iTuiTam]

taka cisza i jaśnieją głosy
na lodowej górze
ktoś nakręca słoneczne zegary

Kim jesteś w podróży? A więc ciągle w podróży... Zawieszona pomiędzy dwoma światami, dwoma rodzinnymi domami. Tak widzę twoją podróż. A wiersz soczysty w opisach i metaforach. Z przyjemnością się w nim zanurzyłem

Wiesz, każdy jest podróżnikiem, ciągle podróżnikiem.
Wędrujemy od różnych 'od' do kolejnych 'do'.

Dziękuję za odwiedziny.
serdecznie
iTuiTam

[Henryk VIII]

Witaj! A witam Cię w zaskoczeniu - bo przywołujesz w swej filozoficznej, wersem obramowanej refleksji , starożytne symbole ( nieskończoności oraz wiecznego wracania) - jest w tym tchnienie nie tylko metafizyki, ale wręcz... gnozy. Za fascynację tą ostatnią nie bez kozery został zbesztany Miłosz przez krytyków niejednych. W moim witaniu Cię jednak nie ma żadnej krytyki. Jest za to sympatyczny uśmiech - a zresztą ! i ja też w mam w " garncu" własnej twórczości tego "ogonowego zjadacza" ujęcie. A moje zaskoczenie tylko dlatego, że ... skaczesz w wodę, która w naszej kulturze czasem nie ma imienia;)
Pozdrawiam, przesyłając stokrotkę metafizyczną , H8.

[iTuiTam]

kim jestem w podróży
przez niuanse światła

ta otwierająca fraza bardzo mnie ujęła. Opisujesz nasz byt jako rzecz całkowicie subiektywną, nie poddającą się żadnym miarom. Jak w teorii względności. I gdzieś na lodowej górze nieodkrywalna praprzyczyna wszystkiego. Poza zakresem naszej percepcji. Pozdrawiam

Bardzo dziękuję za komentarz, Szarobury.

serdecznie
iTuiTam