Ale

[lczerwosz]

Przyszedłem, by tylko odsłonić firany
i sprawdzić, czy rano
nie zaprzecza nocy.

(Jeszcze przez chwilę
jestem pewny siebie;
niedojedzone truskawki
i wysokie kieliszki wynoszę do kuchni,
czarnych koronkowych
lepiej dziś nie dotykać.)

[10:49:25] XY: Witaj, jest dobrze.
[10:49:52] XX: Ale?
[10:50:03] XY: Nic,
przecież wiesz.

Dziś tyle pracy, na samą myśl głowa boli.
Telekonferencja, już się pewnie skończyła.
Samolot. Dwie godziny straty.
Marzeń więcej niż czasu.
Ale.

Jest ale,
choć ukryte w dołku policzkowym.
Zdążę wyjść,
zanim opadną kąciki ust.

[12:01:25] XY: Ale muszę.
[12:01:44] XX: Mówisz, musisz.
[12:01:49] XY: Mówię, ale.
[12:02:12] XX: Wiem, leć już, ja zaczekam,
ale...

[marta zoja]

Smutny wiersz o "ale", to może być też taka gra między ludźmi, którzy unikają kontaktu, nie chcą się wiązać uczuciowo. Przeżyłam na własnej skórze, bardzo boli. Wyrazy pocieszenia tu nie wystarczą, rozumiem... MZ

[lczerwosz]

to może być też taka gra między ludźmi, którzy unikają kontaktu, nie chcą się wiązać uczuciowo

A może się związali, ale
unikają.

[marta zoja]

W taką grę można grać bardzo długo, tylko pytam po co?!

[Hosanna]

dla mnie to wiersz o niepewności
wciąż trzeba sprawdzać czy rano nie zaprzecza nocy

sprawdzanie może nauczyć

a co jeśli ktoś będzie tylko coraz częściej sprawdzał czy kurek od gazu NA PEWNO zamknięty wracając po tysiąc kroć aby nie zacząć żyć no bo jak to maiłoby wyglądać ?
- to moje obawy

wzrusza mnie wciąż sprawdzający
zaniepokojony nieuchronnym na zawsze " ale "

[411]

Przyszedłem, by tylko odsłonić firany
i sprawdzić, czy rano
nie zaprzecza nocy.

Ciekawy, nowocześnie pomyślany i doskonale poprowadzony wiersz.
A początek zachwyca.

A to:

Dwie godziny straty.
Marzeń więcej niż czasu.

Zaskakujące.
Zawsze mówimy, ze na nic nie mamy czasu, wciąż go brakuje, tyle roboty, a tu - świadomość, że nawet marzeń jest o wiele za dużo, że czasu nie starczy, że te dwie godziny zabierają coś tak cennego, że nic nie jest w stanie tego wynagrodzić. Czy to najświeższe truskawki, czy najpiękniejsze doleczki w policzkach. O czarnych koronkach nie wspominając.

A wystarczyłyby zwykle zasłony.

Ale. Zabójcze ale.

Kłaniam się,
J.

[lczerwosz]

W taką grę można grać bardzo długo, tylko pytam po co?!

No jeśli ma to być tylko gra, to najlepiej jak najszybciej ją zakończyć. Ale są sprawy, które się dzieją mimo woli. Właściwie nie sprawy, nie akcje. Są takie stany.

a co jeśli ktoś będzie tylko coraz częściej sprawdzał czy kurek od gazu NA PEWNO zamknięty

To jeszcze nic. To obsesja. Najgorzej, gdy ktoś stale sprawdza partnera/partnerkę w celu zaspokojenia swojej tylko potrzeby otrzymywania miłości albo jej oznak. To może być zabójcze dla związku. I może nawet podlegać pod paragraf.

Ciekawy, nowocześnie pomyślany i doskonale poprowadzony wiersz.
A początek zachwyca.
...
Ale. Zabójcze ale.

Nigdy nie dostałem takiej cudnej opinii. Ale zawstydzasz mnie, ale pięknie dziękuję.
Wszystkim dziękuję.

[ayalen]

Ale wiatr, ale mgła, deszcz. Ale nikt nie powie: zostań, bo gdy odchodzisz, gaśnie słonce.
Nie ma nic gorszego od dnia, który nie poznaje swojej nocy, i nie ma nic smutniejszego niż noc, która umiera bez swego dnia.
Z precyzją chirurga Leszku. Ale jeśli nie przełamią milczenia, umrą bez siebie, marząc o sobie. Ale które z nich się odważy?

[em_]

Tak, zawsze jest jakieś 'ale'
nie podoba mi się tu dialog, po pierwsze, bo jest mało ciekawy, po drugie, bo zupełnie inaczej ten wiersz się zapowiadał.
Poza tym, sporo świetnych momentów, ta cześć zanim jeszcze rozpisała się rozmowa jest naprawdę niezła.
Pozdrawiam

[anastazja]

Jest ale,
choć ukryte w dołku policzkowym.
Zdążę wyjść,
zanim opadną kąciki ust.

to jest urocze Leszku! - Pozdrawiam.