TAK SIĘ JARA RAJ (OD KUCHNI)

[Gabriela]

to blok czteropiętrowy. im wyżej, tym lepiej?
z głodem nie ma dyskusji, a dzieci z parteru
nie słyszały zakazu. bęc – inicjatywa!
tak też ostał się śmietnik: na środku podwórka,
resztki mebli i książek. strony popalone,
zbierane jak monety: zachłannie, tuż po mszy.

klatka schodowa zbrzydła. korytarz jak tunel.
‘dla nas nie ma już światła’, dłoń omija pstryczek.
czasu ciągle za mało, by wywietrzał fetor
zmarnowanej energii, w myśl ułomnej karmy,
posłanych wcześniej wyzwisk. nie dały się wyspać.
wszystko przez wredne dzieci. głodne i z parteru.

starsi z sąsiednich mieszkań wynosili trupy.
ciągnęli za ogony na środek podwórka,
bez słów czy gestów. pozory, implozja.
ciężarna wycedziła: ‘to ostatni miesiąc’.
chce widzieć swoje dziecko – syte i na czwartym.
ogień już się wypalił. ten wyżej wciąż lepi.

[figa]