Wędrowcze pokorny

[anastazja]

/ pamięci Władysława /


w odcieniach szarości
mierzyłeś swe życie
Wędrowcze pokorny
i cichy

Twoje ręce innym łagodziły ból
choć własny krzyczał
każdą komórką

wciąż w drodze po ostatni
oddech z różańcem w ręku
znikasz w przestrzeni

dusza astralna
pozostanie nietknięta
... a światłość wiekuista niechaj jej świeci

tamten świat - nierozwiązany
tysiącem pytań przenika
ty już wiesz
gdy z aniołami kładziesz się do snu

[Damian Sawa]

Takich wierszy nie można komentować. Wzrusza. Po prostu.

Pozdrawiam!

[marta zoja]

Tak porusza krok za krokiem ku lepszemu życiu. Anastazjo z uszanowaniem i pokorą do takich przeżyć...

[em_]

Bardzo osobiste, poruszające i szczere.
Anastazjo pozdrawiam

[coobus]

Piękny wiersz, Anastazjo. Kawałek Ciebie.

[anastazja]

Damian
Martuniu
em_
coobusku

Z wielką uprzejmością

[Gajka]

Nasti
Bardzo refleksyjny wiersz.....................

[anastazja]

Dla ukochanego śp. szwagra Gaju. Dziękuję Ci bardzooo.

[Liliana]

wzruszające słowa o nieobecnym, Anastazjo,

[anastazja]

Bardzo miło, że Ci się podoba Lili - z wdzięczności