puk puk... puk puk

[marta zoja]

zamarłam widząc twe uczucia
jak rozedrgały oczy blaskiem
ona już wchodzi na ołtarze
świętością panowania w tobie

mnie drut przecina nierównością
zdaje się byłam czy nie byłam nikim
nic nie mówiłam bez znaczenia
pozostało nieme choć bijące serce

dlaczego drzewa milczą nie padają
wiatr nie wieje nie rozwiewa włosów
ciszą spowite moje lustro bezgłośnie
pęka zamglony obraz pozostaje

uśmiechy już nie dla mnie tworzysz
i papierowe statki marzeń w rejs
swój wyruszasz wyobrażeń beze mnie
ale na kolanach rozwikłanych prawd

o życiu tajemnicy, symbolach proroctw
wypisanych moją ręką na autostradzie
tej znaczonej białą nieśmiertelną różą
przebijającej się przez śnieg kroplami

krwi dziewiczej wciąż nie wierzysz

[Alek Osiński]

Rozumiem, Marto, sprawa nie jest prosta, ale cóż,
za każdym razem dotykamy jakiejś tajemnicy "dziewiczej"
łącząc się często tylko w rozumieniu krwi, a ona upływa
często na topieniu Marzanny...

Wiara za to pewnie, to ta para kaloszy
do topienia się w wiosennych łąkach

Pozdrowienia

[Hosanna]

ja .. wierzę ...

wierzę w Twoją krew dziewiczą

czuję ją

wszak jesteśmy bogami i dziewictwo można uczcić sobą nieskończenie

[coobus]

O krwi dziewiczej się nie wypowiem, nie powiem też, czy poznałem jej smak. O wierszu mogę powiedzieć, że czytam go z przyjemnością, uwodzi swoim wdziękiem. Dziewictwem nie musi, nie wymagam. Ale ma ten tajemniczy uśmiech, który tak lubię