słomność

[ks-hp]

Ostatnio przeglądałem się, kropka po kropce;
biel spływała we mnie haustami. Odeszły wody
do ciemniejszych miejsc, wężyście splotły
kokon. Teraz zależy od ciebie, czy wypuścisz
światło. Czy uschnę jak niewypowiedzenie.

Tylko kołki, wszędzie kołki, rozsypane
w alegorii ciała. Nie chcę mieć na zawsze
gładkiej pościeli obok. Sam zostanę
fałdem na aksamicie, zaledwie wzgórkiem,
nie doliną. Zasługujesz na lepsze góry.

Tym razem naprawdę się przyjmie - ułoży
kość przy kości, czaszkę na posłaniu
z dziur i dorzeczy. Należę do (prze)szczepu,
który powinien zostać odrzucony.

Jeżeli mam mówić, to tylko tobie. Słodzić
kawę, choć jej nie ma. Odparować
słowa z nadmiaru goryczy, przecedzić zębami
fusy. Drażni to ziarno język, odkrywa
istotę: czerń, żadnej bieli. Brak ciemności
to po prostu kolejna ciemność ukryta za
piersią. I tętniący mały wszechświat,
i dogasające układy.

W szponach mnie nieś. Po raz pierwszy chciałbym
być przebity lub zmiażdżony, stać się
padliną za grzechy. Wykrwawić sumienie.
Przy ziemi mnie złożą, ucałuję twoje stopy
ołowiu i miedzi. Pomnika nie postawią;
odlew skóry i mięśni, rozbryzgana ciecz
niby odwłok nieznanego owada. Zdeptany.

Do całej reszty: nie trzeba. Cóż po życiu,
jeśli nie śmierć? Zachowajcie resztę.



____________________
cykl: bliźnięta babilońskie

[atoja]

wiersz mocno introwertyczny ...do zgłębienia nie wystarczy jednokrotne czytanie ,tym bardziej, że dość obszernie są opisane przeżycia peela.
dla mnie mistrzostwo

Jeżeli mam mówić, to tylko tobie. Słodzić
kawę, choć jej nie ma. Odparować
słowa z nadmiaru goryczy, przecedzić zębami
fusy. Drażni to ziarno język, odkrywa
istotę: czerń, żadnej bieli. Brak ciemności
to po prostu kolejna ciemność ukryta za
piersią. I tętniący mały wszechświat,

[ono]

czytać Twoje wiersze to dla mnie zaszczyt

kamil

[anastazja]

Brak ciemności
to po prostu kolejna ciemność ukryta za
piersią. I tętniący mały wszechświat,
i dogasające układy.

niesamowity wiersz! - nie rozsmakuję się jednym czytaniem.

Majstersztyk po prostu.
Pozdrawiam.

[skaranie boskie]

Warto było zajrzeć. Dzięki, Glo, za polecenie.

[Patka]

Świetny wiersz z równie świetnym neologizmem w tytule. W ogóle lubię neologizmy i już za sam fakt, że ktoś próbuje je tworzyć ma ten ktoś u mnie plusa. Dużo w utworze jest momentów podobających się, ciężko byłoby wymieniać. Jedyne, co mi zgrzyta, to płeć podmiotu lirycznego - wyraźnie jest napisane, że to mężczyzna, a mi brzmi jak kobieta. Może to wina awataru...

Pozdrawiam
Patka

[Adela]

Przeczytałam z przyjemnością, są w tym wierszu niezaprzeczalne prawdy.
Bardzo dobry tekst. Gratuluję.
Pozdrawiam,
A.

[coobus]

Wiersz, w którym trzeba trochę posiedzieć, wsłuchać się. Jest dobrym miejscem dla wędrowca głodnego poezji. Mówi: rozgość się, usiądź, pokrzep się słowem.
Właśnie to zrobiłem, zadumany

[emcek]

wyśmienity

Dodano -- 11 mar 2014, 10:30 --

dodam iż tak rozmawiać ze sobą to rzadkość, z reguły chełpimy się umiejętnością rozmowy z innymi

[Hosanna]

w tym wierszu jest mrok komplikacja ale jest też namiętność i prawdziwość

poniżej pewnego poziomu zagłębienia się w inną istotę
nie ma już miejsca na osądzanie

jak w tym wierszu
i to mi siew nim podoba