pozostawieni zawsze są bez rąk

[em_]

po deszczu zostaje tylko woda w otwartych miejscach
fermentuje w ziemi - kres i początek

nie ma nic bardziej minionego
niż to czemu zabrano nagromadzenie
cząstek - sen i radość po śnie
zmieszane z pyłem kolory
pręgi światła

nie ma nic bardziej

mocniej
ciszej a cisza czasem podważa słowa
wtedy gwiezdny kruszec który nagle odpada
- tynk ciała - i pamięć dłoni
które zanosiły rzeczom kształty
tak by można je było wziąć albo wyrzucić
wtedy to bezsensownie leży przed oczami
nie umie się poruszać - tak myślę

pozostawieni zawsze są bez rąk

czekają aż im ktoś ręce przywróci

[Adela]

Bardzo ładny, obrazowy wiersz, w którym snuje się nie jedna opowieść. Puenta perełka, bardzo na tak:)

Pozdrawiam,
A.

[em_]

Dziękuję Adelo

[Ewa Włodek]

pamięć emocji, stanów wewnętrznych - zostaje w dłoniach? Coś w tym jest - nigdy tak samo nie utuli się innego dziecka, nie pogłaszcze innego zwierzątka, nie przytuli innego mężczyzny...Poczytałam w zamyśleniu...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[coobus]

Chciałem napisać, że to dobry wiersz, ale przez chwilę zawahałem się, żeby ostatecznie napisać... bardzo dobry
Z pełnym uznaniem dla kunsztu słowa

[em_]

Ewo, Coobus dziękuję, miło Was tu spotkać,
pozdrawiam

[ono]

moje klimaty, więc i czytanie sprawiło mi wielka przyjemność

kamil

[em_]

Dzięki Kamilu

[Fałszerz komunikatów]

Tęsknota do granic możliwości - sama wiesz, że mi się podoba

[marta zoja]

Przejmujący wiersz prawdą, tak bliską dla mnie...

tak cisza podważa słowa...