Schody tańczą jak klawisze

[witek kiejrys]

Markowi


Z perspektywy czasu dzisiaj twoje racje
przedstawiają się zupełnie inaczej. Dzisiaj rozumiem,
skąd brało się w tobie tyle zacietrzewienia,
gdy mówiłeś o Aleksandrze,

wiecznym młodzieńcu ścigającym się z Apollinem.
Z zapałem dawałeś przykłady, jak to współcześni
pielgrzymi władzy wspinają się po schodach,
tańcząc jak palce na klawiaturze.

Bezładne ciało zsuwa się
i na koniec spada.
Dziwne to, że zwykle tak niewiele potrzeba ażeby przypadek
zmienił się w wypadek, kamień, deskę i śmierć.
A może nie, bo to przyczyna rodzi skutki.

Zastanawiam się,

tyle różnic. Nasze światy wciąż zachwycają,
twój ciebie przede wszystkim; mój
dopiero otwiera się, chociaż są tacy, co mówią
o mnie, jak o niespełnionym śnie.
A świat porusza się i wiruje, nie zna granic
w których pomieściłyby się tylko ramiona,
choćby największą mocą opięte.

Tańczą schody, jak klawisze przesuwają
jeden ton po drugim - toń w nich, a usta
i oczy i cała cielesność niech wiruje w tańcu
bez końca, aż po upadek, po utratę tchu,
bez bólu. Tańczą schody jak klawisze,
tylko geniusz spłynie po nich, mgłą zostanie,
żywym pośród umarłych.

[Adela]

Witam,

Ładnie się snują te strofy, może z pierwszej słowo "dzisiaj" sugerowałabym wyrzucić. Problem trochę w tym, że nie do końca mogę zrozumieć o czym wiersz jest. Hmm.
Pozdrawiam,
A.

[Hosanna]

Nasze światy wciąż zachwycają,
twój ciebie przede wszystkim

zastanawiam się i dziękuję za to zastanowienie
czy nasz świat zachwyca głównie nas samych

czuję ze czasem tak jest i to jest i dobre i złe
dobre bo daje radość energię entuzjazm zachwyt napęd
złe bo skoro przede wszystkim nas samych to oddala od innych, próżno w ich oczach szukać wtedy współ-zachwytu a nie ma nic piękniejszego niż wspólny zachwyt nad czymkolwiek
człowiek czuje się niedoceniony a nawet odrzucony

a czasem jest odwrotnie
sami sobie wydajemy sie tacy nie-piękni przy innych oszałamiająco pięknych istotach
i to jest dobre i złe
dobre bo pokazuje że można być piękniejszym i jak - możemy się pięknymi istotami inspirować naśladować je kochać i wpierać
złe - bo możemy utracić wiarę w siebie , swoją ważność prawo do miłości a nawet czegokolwiek

[lczerwosz]

A mnie się kojarzy, że to jakiś porządek naturalny reguluje ten ruch w górę i w dół. Jak destylacja węglowodorów w kolumnie rektyfikacyjnej. Lepiej alkoholi. Cięższe spadają na coraz niższe półki, lżejsze wskakują pod górę. Taniec w kolumnie rektyfikacyjnej. A rektyfikacja to poprawianie.

[Gloinnen]

A mnie się kojarzy, że to jakiś porządek naturalny reguluje ten ruch w górę i w dół. Jak destylacja węglowodorów w kolumnie rektyfikacyjnej. Lepiej alkoholi. Cięższe spadają na coraz niższe półki, lżejsze wskakują pod górę. Taniec w kolumnie rektyfikacyjnej. A rektyfikacja to poprawianie.

Czyżby portal został opanowany przez poetów, którzy nie odczuwają poezji.
Tylko im bimber w głowie...

[lczerwosz]

Czyżby portal został opanowany przez poetów, którzy nie odczuwają poezji.
Tylko im bimber w głowie...

Ale widzicie, schody są raczej stabilne, żeby te roztańczyć, żeby bębniły jak klawisze, trzeba się samemu ubzdryngolić nieźle.
I protestuję. Wtedy dopiero jest poezja.

[coobus]

Współcześni pielgrzymi władzy - w tle Aleksander (M., czy bardziej współczesny?). I śliskie szczeble, po których wybrańcom i pomazańcom przychodzi się wspinać. Stopnie niepewne, ruchome jak klawisze.
Wiem, wyczuwam, obserwuję nacodzień, czy chcę tego, czy nie.
Dobry wiersz, Witku

[witek kiejrys]

to wiersz z dedykacją dla Marka (Hłaski),
w tle przewija się, pośród kilku innych, motyw 'kalifornijski' i spotkanie z Krzysztofem Komedą.

dziękuję za uwagi.

pozdrawiam serdecznie, witek

[em_]

Bardzo dobry tekst.
Na pewno jeden z najlepszych, jakie ostatnio czytałam.
Wszystko ma tu swoje miejsce.
Często zwracamy się do kogoś w wierszach, ale tutaj to jest jakby prawdziwsze i naprawdę czuję się, że peel do kogoś mówi, do konkretnej osoby.
Pozdrawiam

[witek kiejrys]

em_, dzięki. nie spodziewałem się takiej opinii. szczerze!

pozdrawiam serdecznie, witek