po ostatnie

[em_]

czyli jesteś człowiekiem a ja nie wierzę
w ludzi - są jak otwarte złamania
i tak tego nie czują

stelaż na którym eksponujesz głowę
w niej oczy które nie ufają
usta a z nich coś się wydobywa - jakby szkło
z rozbitej w szaleństwie szyby
bo wpuściłeś świat

świat pełen kolorów

brudnych kolorów po festiwalach i rozłąkach
zapach nawozów sypanych na ziemię pod wieżowce
i chciałeś powiedzieć - po co - a wyszło tylko
- nie pytaj

[anastazja]

usta a z nich coś się wydobywa - jakby szkło
z rozbitej w szaleństwie szyby

Czytam bez ostatniego em_ - bardzo wyrazisty wiersz. Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

ano, o tym co ludzie czynią wszystkim i wszystkiemu wokół siebie - coraz trudniej w nich wierzyć, coraz trudniej...Tak sobie dumałam, czytając. W moim guście...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[eka]

Witaj, Em_


czyli jesteś człowiekiem a ja nie wierzę
w ludzi - są jak otwarte złamania
i tak tego nie czują


Zaskakująco zaczyna się 1. odsłona. W jaki znaczeniu: czyli jesteś człowiekiem?
Ten adresat to ktoś tak dobry czy wręcz odwrotnie, tak zły, że trudno umieścić go w kategorii - człowiek?

Trudno na podstawie lirycznej charakterystyki bohatera jednoznacznie opowiedzieć się za jedną z w/w opcji. Bo in minus - oczy, które nie ufają; metafora słów w szaleństwie;
Na plus natomiast świat pełen kolorów, jednocześnie ubrudzonych.
I to finałowe pytanie ostatniej części: po co zamienione w: nie pytaj. Myślę, że pozytywna zmiana. Dobro i zło.
Dlatego podmiot liryczny nie może wierzyć w tego konkretnego człowieka?
Oczekuje świata niezbrudzonej bieli? Wyrazistego odcięcia się od relatywizacji?

Wiersz dobrze napisany i zmuszający do myślenia.

[marta zoja]

Przejmujący wiersz wyrwany z serca i mojej duszy

Wydaje się porażający w swym znaczeniu, wciąga w ludzkie losy porzucenia i samotności.

Z pochylona głową dla Ciebie Marta Zoja

[em_]

Eko, wydaje mi się, że człowiek nigdy nie jest tylko dobry, albo tylko zły i nie da się tego uogólnić.


Dziękuję wszystkim, miło Was tu widzieć,
pozdrawiam

[Alek Osiński]

czyli jesteś człowiekiem a ja nie wierzę
w ludzi - są jak otwarte złamania
i tak tego nie czują

ciekawe - konstatacja otwiera rozmyślanie,to trochę wygląda jak interwencja
pogotowia ratunkowego w myślach, gdy na drugim planie trwa kompletowanie
szkieletu do zajęć anatomii, a jednak najbardziej wybija się brak wiary
w zaliczenie, stąd pewnie nie pytaj - jakby jednak ostateczny egzamin
trzeba było zawsze zdawać przed samym sobą...dobry wiersz

Pozdrawiam:)

[em_]

Dzięki

[januszek]

usta a z nich coś się wydobywa - jakby szkło
z rozbitej w szaleństwie szyby
bo wpuściłeś świat

ten urywek przypomina mi zdarzenie:
osoba "mająca doła" radzi się psychologa ... , który odpowiada: "zrób to, na co masz największą ochotę"
po wizycie ... delikwent wybija wszystkie szyby na jego ulicy.

a przecież mógł po prostu nie pytać

[emcek]

i chciałeś powiedzieć - po co - a wyszło tylko
- nie pytaj to najbardziej jakby puenta do wszystkiego, co zaczynamy, a nie kończymy z różnych powodów, b. dobry