za osiedlem jest park

[Adela]

Nie piszcie, nie dzwońcie.
Nie mam żadnej myśli do pożyczenia.
Dobrze mi w kocu z długimi żółtymi frędzlami.

Żukom jest wszystko jedno, wolę rozmawiać z nimi,
gdy czerwone czupryny piskląt wychodzą z ukrycia,
a pan w dresie potyka się o korzeń, drzewo milczy sto lat.

Rozdeptany żuk, tuż przed śmiercią,
brzmi jak chrupany chips; mrówka umiera ciszej.
Pod podeszwą liście, pióra i skrawki sierści.

Nie piszcie, nie dzwońcie.
Nabieram wody w usta ze strumienia,
w którym kąpały się dwa wróble.

Dziś, tak jak one, pokonałam dwa kilometry.
W dziupli herbata z plasterkiem cytryny,
Jezus na krzyżu, wiśniowe firanki, zwątpienie.

Nie umiem naśladować głosów ptaków.

[Alek Osiński]

nie piszcie nie dzwońcie
nie mam żadnej myśli do pożyczenia
dobrze mi w kocu z długimi żółtymi frędzlami

Fajny wiersz, jest w nim jakieś świadectwo/wola
wycofania z bieżących kontaktów, może czasem
tak właśnie trzeba, żeby złapać dystans, nawet i do
śmierci, żuków, ptaków...chociaż te żółte frędzle
to trochę jakby chcieć nakryć się słońcem

wtopić w naturę - istnienie bywa umowne
i ledwo wyczuwalne, gdy zbyt wiele warstw
nałożymy na siebie...

Pozdrawiam

[witek kiejrys]

to pochylenie się nad żukiem, ale i wszelkim innym drobiazgiem, pośród którego autorka znalazła miejsce także dla zadeptywanego mchu, a nawet skrawków sierści i sposób w jaki prowadzi słowa, to wszystko mówi nam o poziomie wielkiej wrażliwości. zatem, nic dziwnego, że osoby, które są w takim stanie ducha, będą chciały w ciszy i w samotności oddać się nie tylko rozmyślaniom, ale zapewne i medytacji nad sobą, nad światem, nad życiem.

spodobał mi się ten wiersz.

pozdrawiam cieplutko, witek

[coobus]

nie piszcie, nie dzwońcie
nabieram wody w usta ze strumienia
w którym kąpały się dwa wróble

Tymi słowami zdobywasz we mnie czytelnika. Całością także.

[Adela]

Panowie, bardzo dziekuję za lekturę i komentarze.
Pozdrawiam,
A.

[Napoleon North]

[Gloinnen]

nie piszcie nie dzwońcie
nie mam żadnej myśli do pożyczenia

Smakowity początek.
Czasami trzeba się bronić przed światem, przed wszystkimi, którzy nas wykorzystują. Kokon samotności bywa niekiedy niezbędny. Odrobina egoizmu również, tym bardziej, że inni bywają na ogół bezinteresowni i szukają kontaktu jedynie ze względu na własne potrzeby.

żukom jest wszystko jedno, wolę rozmawiać z nimi
gdy czerwone czupryny piskląt wychodzą z ukrycia
a pan w dresie potyka się o korzeń, drzewo milczy sto lat

rozdeptany żuk tuż przed śmiercią
brzmi jak chrupany chips, mrówka umiera ciszej
pod podeszwą liście, pióra i skrawki sierści

Kontemplacja natury pozwala na wiele spraw spojrzeć inaczej. Trochę z dystansem, trochę z zachowaniem właściwych proporcji. Przecież nie jesteśmy pępkami tego świata, a jedynie jednym małym ogniwem w rozlicznych łańcuchach. A przede wszystkim częścią przyrody i jej różnych cykli.
Choć w Twoim wierszu pojawia się także spostrzeżenie, zgodnie z którym stajemy się intruzami, jakbyśmy już stracili kontakt z korzeniami, uciekli od pierwotnej harmonii, przestali utożsamiać się z naturą, której przecież stanowimy integralną cząstkę.

nie piszcie, nie dzwońcie
nabieram wody w usta ze strumienia
w którym kąpały się dwa wróble

dziś tak jak one pokonałam dwa kilometry
w dziupli herbata z plasterkiem cytryny
Jezus na krzyżu, wiśniowe firanki, zwątpienie

To jest jeszcze piękniejsze. Ładne kreślisz powiązania między tym, co ludzkie, tym, co boskie, a tym - co takie naturalne. Tutaj ewidentnie połączenie trzech centralnych punktów: Bóg - świat stworzony - człowiek. Taki stan, gdy umysł wszystko ogarnia - możliwy jest - jak wynika z przesłania Twojego wiersza - w spokojnej, wyciszonej kontemplacji, pokorze, przybliżeniu się do natury, ucieczce od zgiełku, pośpiechu i odcięciu (toksycznych, interesownych) relacji z innymi ludźmi.

Powrócę jeszcze do wersu:

nie mam żadnej myśli do pożyczenia

Bo myśli nie należy trwonić. Są takie "nasze". Peelka tym razem zna ich wartość, wie, że zaprowadzą ją (medytacyjnie) do odkrycia pięknych i mądrych egzystencjalnych tajemnic.

nie umiem naśladować głosów ptaków

Pointa jednak nie jest specjalnie optymistyczna. Wynika z niej, że zawsze będą istniały pewne granice - nie do przejścia. Człowiek jest więźniem swojego człowieczeństwa. Próby zbliżenia do natury będą go onieśmielać. Ale z drugiej strony to jest właśnie ta pokora, której trzeba zawierzyć. Wskazuje bowiem, że każde stworzenie ma swoje miejsce. Trzeba je tylko umieć odnaleźć. I właśnie wpisać się w ład, który wciąż odkrywamy, którego poszukujemy, którego reguły usiłujemy zrozumieć. Obcowanie z "braćmi mniejszymi" bardzo w tym pomaga.

Piękny wiersz, Adelo.


Glo.

PS. Spróbuj uzupełnić interpunkcję. Osobiście nie lubię nowej mody, zezwalającej na wolną amerykankę w tej materii.

[Adela]

Gloinnen, baardzo dziękuję za wnikliwy komentarz:). Jeśli chodzi o interpunkcję, wstawiłam przecinek w pierwszym wersie, którego brakowało. Trochę nie mam pomysłu, jak poprawić interpunkcję. Co sugerujesz?
Dziękuję ślicznie i pozdrawiam,
A.

[eka]

Pięknie przedstawiony czas bez myśli do pożyczenia. Potrzeba samotności, zderzania się z sobą i naturą. Perełki wyłowili szanowni przedmówcy, zatem wracam do lektury i

[pietrek]

rzeczowa krytyka nie ma tu zastosowania,
pozostają pochlebstwa