zapowiedzi

[eka]

prostota z twojej ręki
wir rzeki
przedwiośnia łach płowy
spojrzenie klaczy znad ubogiej łąki
łagodnie
czule
do urny przekonuje

a my tak strojni
i w lęku
przed codą przejścia

spójrz na umarłych
nie podejdą do furty czasu
nie chcą już być
ornamentem

[coobus]

Słowa odbieram z satysfakcją, jak przy wszystkich Twoich wierszach, zastanawiam się tylko nad tematem, czy dobrze go wychwytuję. Czy to aby nie o walce na spoty przed eurowyborami? W tym kierunku prowadzi mnie ta urna. Jeśli nie, wybacz.
Nie zawsze trafiam, i nie zawsze też czytelnie podaję swoje wiersze, które prowadzą odbiorców różnymi ścieżkami.
Pozdrawiam

[eka]

Dziękuję, Coobus.

[karolek]

.

[Fałszerz komunikatów]

Hmm, raczej nie o wybory tutaj chodzi, skoro peelka w puencie pisze o umarłych Moim zdaniem jest to wiersz o dwóch światach, w których jedna strona tęskni, a druga ma lepsze sprawy na głowie
Coda to końcówka utworu, czyżby peelka obawiała się odrzucenia?

[eka]

Karolku, naprawdę nie chciałam wpisywać wielu planów w ten tekst, aby czytelnika zmęczyć.
Pocieszam się, że Fałszerz wychwycił dwa światy: żywych i zmarłych oraz tęsknotę.
Tu za prostotą, którą podmiot widzi w naturze z Jego ręki uczynionej w 1. odsłonie.
Urna, fakt, mogłaby być zastąpiona trumną, ale różnica desygnatów jednak jest, zatem ewentualnie najlepiej byłoby:

łagodnie
czule
do śmierci przekonuje

A walka w 2. cząstce dotyczy strojnych, czyli w przeciwieństwie do prostoty obrazów z 1. zwrotki, spersonifikowanych w różnobrzmiących nutach - nas, ludzi.
Przejście to moment śmierci, oby coda nie przyniosła poczucia hańby.

Trzecia odsłona - umarli, którzy w swej prostocie, nie chcą wracać do bycia "zgrzytem ornamentów tutaj", czyli do życia.

Pozdrawiam Panów.
Przepraszam za nieczytelność. Wiersz winien bronić się sam. Jeżeli ścieżki rozumienia powiodły do walki na spoty przed eurowyborami... porażkę poniosłam dotkliwą.

[Gloinnen]

spojrzenie klaczy znad ubogiej łąki
łagodnie
czule
do urny przekonuje

To jest bardzo ładne, zahacza o klimaty poezji Jana Zycha, którą bardzo lubię.
Bliska mi jest (emocjonalnie, filozoficznie) koncepcja, według której obcowanie z naturą miałoby oswajać śmierć, łagodzić strach związany z przejściem na drugą stronę. W końcu jesteśmy elementem potężnego cyklu, obiegu materii - tej konkretnej, fizycznej, ale także duchowej. Przyroda tego uczy, pozwala na złapanie dystansu do siebie samego, odzwyczaja od egocentryzmu.
Wskazuje nam też pokorę - bez upokorzenia.

Jeśli chodzi o zagadnienia warsztatowe (zapis) przemyślałabym jeszcze:
- wersyfikację drugiej strofy:

bo my strojni
jesteśmy nutą przeciw nucie
oby bez hańby cody w niebieskiej fudze
przejścia

bo my strojni
jesteśmy nutą przeciw nucie
oby bez hańby
cody w niebieskiej
fudze przejścia

- inwersję w trzeciej strofie:

nigdy
nie podejdą umarli do furty czasu

umarli nigdy nie podejdą
do furty czasu

Pozdrawiam,


Glo.

[eka]

Przyroda tego uczy, pozwala na złapanie dystansu do siebie samego, odzwyczaja od egocentryzmu.
Wskazuje nam też pokorę - bez upokorzenia.

Dokładnie tak.

Gloinnen, dziękuję za poświęcony czas i cenne sugestie zmian w zapisie.
Ta inwersja była zbędnym ornamentem.
Pozdrawiam.