Głos z drugiego dna

[Gloinnen]

Dedykowane

Zbiegają się nieoczekiwanie, schodzą z przeciwstawnych kierunków,
takich jak – przykładowo – pokora i gniew, splecione w uścisku.
Myśli. Nieprzewidywalne. Na dnie podświadomości, noc je układa
warstwami, naprzemiennie: przebudzenia zbyt wczesne, zaśnięcia
zbyt późne. Pomiędzy nimi wszystko, co niemożliwe do przyjęcia
z rąk które wciąż nie wiedzą, ile w nich słodyczy.

Pragnę znów popełnić błąd, zawinić, drzeć koszule, halki
w przypływie delirium. Zostaniesz moim pokojem bez klamek,
zamkniesz w ramionach, ciasno, coraz ciaśniej. Nawet najcichsze pytanie
nie odnajdzie szczeliny. Odbije się lustrzanym zajączkiem
od sufitu, załamie refleksem w kąciku oka i wróci do źródeł.
Roją się pod skórą. Uspokój je, dopóki jestem twoja

po huraganie. Pochylona aż do ziemi, razem z nią czekam
na wygładzenie falującej powierzchni, uśmierzenie gorączki.

To moja nieznana strona - podziemna, rozedrgana; aby złagodnieć
potrzebuję wielu burz. Przetoczą po ciele kamienie,
świsty, smagnięcia. Dotyk, to zaledwie początek.
Zbierz okruchy rozbitych szyb, wpychaj do ust, podczas gdy
biodra nadal będą walczyć. Przed opadnięciem z sił.

Odmieniona przez przypadki losu
staję się ostatnim z rokowań, tym najgorszym.

Proszę, wyprostuj jeszcze raz. Ten wątek, tę ścieżkę.



____________________
Glo.

[Alek Osiński]

Pragnę znów popełnić błąd, zawinić, drzeć koszule, halki
w przypływie delirium.

Wiersz bardzo ciekawy i dojrzały, na miarę kreacji twórcy, pytanie tylko
na ile dojrzała może być osobowość, bo to już trochę odrębna kwestia,
dojrzałość twórcy zresztą nie zawsze chyba idzie w parze z dojrzałością
czysto ludzką, zresztą jednak ciężko chyba o takiego, kto mógłby się nią pochwalić,
dlatego pewnie pozostaje sztuka szukania, tak, żeby pozostawić jednak
możliwie niewiele szkód, a może wręcz przeciwnie - jak najwięcej śladów
dla ewentualnego tropiciela?

Peelka, to wyraźnie trudna osobowość, żyjąca na wysokiej amplitudzie drgań,
czy da się uspokoić? - to jedna kwestia, czy pragnie tego- to druga,
czy jest taka potrzeba - to już musi sobie chyba sama odpowiedzieć,
są jednak czasem sytuacje, z których nie ma dobrego wyjścia, za to żadne
na szczęście nie jest do końca złe...

Pozdrawiam

[Sede Vacante]

Bardzo duże zaskoczenie po przeczytaniu.
Zobaczyłem po otwarciu tematu i westchnąłem w pierwszym odruchu: O, Jezuuu.

Obszerna treść mnie przeraziła, ale po przeczytaniu okazuje się, że w ogóle nie czuję, aby ten wiersz był długi. Czyta się go rewelacyjnie, płynnie, lekko. Twój warsztat już osiągnął ten poziom, że w długich wierszach potrafisz zawrzeć tylko ważne myśli, bez napychania "zbędnikami". Sto procent poezji w poezji, bez lania wody.
Ciekawie napisana historia osoby tak zagubionej, że czuje, jakby już wszystko nią wstrząsało, targało i atakowało ją. Zagubiona między kontrastami, kontrastami biczowana, a właściwie, do tego wszystkiego, już zobojętniała gdzie i co ją gnębi, byle tylko trafić w jego ramiona.
Bardzo romantyczne. Dramatyczne, ale w romantycznych historiach zawsze jest trochę dramatu.

[eka]

"aby złagodnieć potrzebuję wielu burz" - idealne podsumowanie świadomości peelki.
Świetnie napisany, kołysze emocjami, jest dramatycznie, ale to dobrze, nic tak nie zabija nie tylko związku, ale przede wszystkim własnej miłości - jak rutyna.
Przekornie zatem: wyprostuj wątek - znaczy potargaj nim.
Bardzo mi się podoba. Bliskie mojemu spojrzeniu.

[Adela]

Piękny kobiecy wiersz, który zatrzymuje i wypełnia czytelnika.
Pozdrawiam,
A.

[witek kiejrys]

ten, który recenzował mój ostatni tomik 'Elis' i nazwał moje wiersze, poezją mroku, nie czytał widocznie Twoich wierszy.
moje, pisane są doświadczeniem dziesiątek lat życia na pograniczu. są wyrazem terapii wewnętrznej.
mam kłopot, jak zdefiniować Twoje, pisane przez osobę stosunkowo młodą, a odnosząc do mojej kategorii, bardzo młodą!
- może po prostu fascynacją?

wydaje mi się Glo, że używasz zbyt wielu gadżetów, na czym traci czytelność, a nawet estetyka wiersza. oczywiście, to tylko mój odbiór, moje wrażenie.

ale np. - jeśli są koszule, to już niepotrzebne halki
lustrzanym zajączkiem od sufitu, to również wydaje się być zbędnym naddatkiem

czwarta cząstka, cała do przerobienia.
ostatni wers (?) - czy można cokolwiek powiedzieć po, tym najgorszym?

rozumiem, że ten wiersz jest ciągle jeszcze na etapie 'budowania'.
czytam, prawdziwie z dużym zainteresowaniem,

pozdrawiam, witek

[Gloinnen]

Peelka, to wyraźnie trudna osobowość, żyjąca na wysokiej amplitudzie drgań,
czy da się uspokoić? - to jedna kwestia, czy pragnie tego- to druga,
czy jest taka potrzeba - to już musi sobie chyba sama odpowiedzieć,

Celne pytanie. Niektórzy potrzebują silnej stymulacji, żeby osiągnąć stabilność, a ekstremalne stany psychofizyczne są ich naturalnym środowiskiem.

po przeczytaniu okazuje się, że w ogóle nie czuję, aby ten wiersz był długi.

Sede, cieszę się, że mimo przytłaczających gabarytów, znalazłeś w wierszu coś dla siebie.
Zgoda, z tymi kontrastami, choć one rodzą się wewnątrz niej (peelki), nie na zewnątrz.

"aby złagodnieć potrzebuję wielu burz" - idealne podsumowanie świadomości peelki.

Nie da się ukryć.

Piękny kobiecy wiersz, który zatrzymuje i wypełnia czytelnika.

mam kłopot, jak zdefiniować Twoje, pisane przez osobę stosunkowo młodą, a odnosząc do mojej kategorii, bardzo młodą!
- może po prostu fascynacją?

Fascynacją?

Mam dwa pytania - po pierwsze - czy uważasz, że pisanie mroczne (nie lubię tego określenia, ale niech już będzie, na użytek dyskusji) może być jedynie autentyczne w przypadku osób bardzo dojrzałych (mam na myśli zaawansowaną kategorię wiekową?) Czy one nie mogą mieć swoich doświadczeń, swoich przemyśleń, swoich zmagań ze sobą?

Powyższy tekst jest bardzo osobisty, długo zastanawiałam się nad jego wklejeniem, bo odkrywanie siebie i swoich wewnętrznych "odjazdów" zawsze niesie ze sobą ryzyko.

koszule, to już niepotrzebne

"koszule" - jego, "halki" - jej.

Odbije się lustrzanym zajączkiem
od sufitu,

To, że niby niepotrzebne - dla mnie akurat istotne, w kontekście pokoju bez klamek, który tworzy rodzaj zamknięcia, światło, pytania odbijają się od sufitu, nie znajdując ujścia ---> podkreślenie klimatów klaustrofobicznych. Wg. mnie fraza się broni.

czwarta cząstka, cała do przerobienia.

Tzn.?

ostatni wers (?) - czy można cokolwiek powiedzieć po, tym najgorszym?

Nawet umierający mają jeszcze czasem jakąś swoją nadzieję. Że ktoś ocali, posiadając siłę sprawczą.
Niektórzy ludzie są jak solidne, zdrowe, mocne drzewa. Nawet nosząc w sobie śmiertelny wyrok przytulamy się do nich, poszukując energii.
Lubisz się przytulać do drzew?
(przepraszam, jeśli pozwoliłam sobie na zbytnią poufałość).

Dziękuję wszystkim za czytanie i pozdrawiam,


Glo.

[witek kiejrys]

Glo, będę się upierał, że halka nie jest szczęśliwie użytym słowem. wiersz jest 'brudny', a darcie halki czyni z niej szmatę, dodatkowo, nieprzyjemnie ubrudza. moim zdaniem nie depcze się bolącego.

o zajączkach podtrzymuję. doskonale opisuje ten stan fraza: odbije się, załamie refleksem w kąciku oka i wróci do źródeł

przy czwartej: dojrzejesz sama! poczekaj! prawie żaden z moich portalowych wierszy nie jest tożsamy z tym w tomiku [chyba, że to już piąta, albo szósta wersja, albo po publikacji poza siecią].
niektóre tak ciąłem [z bólem], że w końcu nic z nich nie pozostało.

czy lubię przytulać się do drzew? nie! ale czasami lubię je głaskać.
hm, jakby Ci to powiedzieć. chyba w ten sposób, że drzewa są dla mnie takim samym elementem życia, jak ludzie. może dlatego, tak bardzo szanuję przyrodę. może dlatego, właśnie w czasie bezpośredniego obcowania z nią, najłatwiej znajduję kontakt i więź z Bogiem! - wybacz, ale to bardzo trudne, o czym mówię.

pozdrawiam cieplutko

[anastazja]

Przetoczą po ciele kamienie,
świsty, smagnięcia. Dotyk, to zaledwie początek.
Zbierz okruchy rozbitych szyb, wpychaj do ust, podczas gdy
biodra nadal będą walczyć.

O, ja Cię Glo.! - porażasz słowami, raczej tniesz jak stal! Uwielbiam takie. Komentować się nie ośmielę. A z resztą po co? - skoro dreszczem we mnie.

Pozdrawiam

[januszek]

Proszę, wyprostuj jeszcze raz. Ten wątek, tę ścieżkę.

hm. spróbuję a katalizatorem niech bedzie :https://www.youtube.com/watch?v=wEDbdBtb6Lo - ["Whisky" -Dżem]
i tu podobnie z jednej strony PIĘKNY KLASYK ale biorąc pod lupę realność życia trochę szkoda
Zgoda człowiek jest bezdenną studnią , w której:

Zbiegają się nieoczekiwanie, schodzą z przeciwstawnych kierunków,
takich jak – przykładowo – pokora i gniew, splecione w uścisku.
Myśli. Nieprzewidywalne

ale po to mamy "dobrą wolę" aby ten u-ścisk rozsupłać
i owe substancje koniecznie rozdzielić [ gniew w konsekwencji wykorzysta i wykorzeni pokorę]

owszem, owszem można i odwrotnie np.przy pomocy deliriantów (wilcza jagoda ; lulek) doprowadzić się do stanu:

Pragnę znów popełnić błąd, zawinić, drzeć koszule, halki

tylko czy te sztuczne burze, bo nie wynikają wprost z różnicy ciśnień bedą tu złem koniecznym i potrzebnym?
Nie należy zapominać że jesteśmy nie tylko tworem psychosomatycznym lecz dodatkowo wyposażonym w serce i to ono decyduje o poziomie człowieczeństwa w człowieku , a nie mózg zdominowany tylko potrzebami ciała
na szczęście:

Odmieniona przez przypadki losu
staję się ostatnim z rokowań, tym najgorszym.

budzi nadzieję
bo to jest taki stan jak pierwszy krok w poradni AA [ pozostaje jeszcze 11]

za co już peelce należą się na stojąco.
PS.
inaczej będzie trochę jak dżem bez chleba