Presto na śniadanie

[Adela]

Poprawiony wiersz, wklejam i jestem ciekawa, czy poprawiony na plus;)

to miasto z tysiącem i jedną latarnią
nauczyło nas pośpiechu
wstajemy przed dźwiękiem budzika
dodając gazu na ruchomych schodach

nie mamy czasu na wyrzuty sumienia
który cień to my z osobna?

to miasto blada pajęczyna
wrasta w nasz garb
kochamy się pięć i pół minuty
aby zdążyć na wiadomości

szybka przemiana materii

zapalam papierosa od tyłu
to znak by rzucić
słowa na wiatr usiąść odpocząć
nim rozpoczną się ostatnie przystanki
poranne kolejki za drożdżówką

w hipermarketach na ścianach
brak zegarów

[marta zoja]

Adelo tchniesz nowym optymizmem...
pytanie retoryczne, jak nie zwariować we współczesnym świecie

Dla mnie super

Pozdrawiam MZ

[Fałszerz komunikatów]

to miasto blada pajęczyna – po co „to” i „blada”? Peelka opisuje je niczym miasto ze snu czyli nierealne jeśli chodzi o spełnianie marzeń.
Świetny fragment z miejskimi przyzwyczajeniami, które każą brnąć przed siebie do „obowiązków”.
My, mieszczuchy wciąż jesteśmy komuś coś winni, stąd te „wyrzuty sumienia”;)
Ten samotny wiers jest świetny, kojarzy się ze zdrowym odżywianiem ,modą na szczupłość, ale i wymianę płynów między peelami;)
„od tyłu” dałbym na początek, bo przecież ma być dwuznacznie i skojarzysz poprzedni wers i strofę z następną.
Czym są słowa na wiatr? Wyznaniem niezależności wobec miejskiego pośpiechu? Niby peelka chce odpocząć, ale jednak piszesz z takim nerwem, że widać, iż samą siebie okłamuje;)
Bieg po drożdżówki – ot, zastosowałaś element codzienności;)
Puenta jest super. Widać, dobra z Ciebie obserwatorka, a peelka najlepiej czuje się w hipermarkecie, tylko tam nie czuje upływającego czasu. To straszne!
Trochę zbyt duży natłok myśli (dobrych myśli) jak na jeden wiersz, ale niemniej zaciekawiłaś

[karolek]

Przeczytałem, chyba wszystko zostało już zinterpretowane wyżej.

Marne to życie mieszczucha, nie ma czasu na bycie szczerym ze samym sobą.

[Bożena]

wiersz poprawiony- nie widziałam wcześniejszej wersji, ale ta jest bez zarzutu- życie mieszczucha nie jest najweselsze, gubimy gdzieś po drodze siebie i inne ważne osoby z naszego życia- może dlatego tylu mieszczuchów przeprowadza się na wieś z dala od tzw. cywilizacji- tam też nie potrzeba zegarów, ani budzików, a czas mierzy się rytmami przyrody- wiersz mi się podoba- pozdrawiam

[Hosanna]

tak
ten pospiech i mnogość budzi lęk

jednak wierzę
że także teraz i w tych warunkach możemy być dobrymi i pięknymi ludźmi
i na pewno tzreba o to walczyć
i na pewno nieco inaczej niż nasi rodzice

i dobrze ze wiersz o tym przypomina

o tym ważnym wyzwaniu

[Adela]

Fałszerzu dziękuję za odkurzenie wiersza.
karolku, Bożeno Hosanno - kłaniam się, niespiesznie:)
A.

[Berele]

to znak by rzucić
słowa na wiatr

To jest przekombinowane, ale ogólnie wiersz robi bardzo dobre wrażenie.

[iTuiTam]

to miasto z tysiącem i jedną latarnią
nauczyło nas pospiechu
wstajemy przed dźwiękiem budzika
dodając gazu na ruchomych schodach
...
w hipermarketach na ścianach
brak zegarów

Ciekawie
Bardzo dynamiczna pierwsza część.

Zegary są niepotrzebne w miejscach, którym potrzebny jest zagubiony człowiek. Takie miejsca połykają.
W miejscach, w których spotykają się hazardziści czas także zawiesza się na haku.

Miasto, jako symbol życia, w którym gubimy nawet własne cienie.

[eka]

zapalam papierosa od tyłu

Od filtra?
Pośpiech, gonitwa, gorączka... i zatrzymanie czasu w idolu, w konsumpcji.
Dobrze napisany wiersz o oczywistościach.