Tamtego dnia...

[anastazja]

weszłam na palcach do szpitalnej sali
nie śpię - powiedziała
ciężki oddech unosił klatkę piersiową
w nieodchodzącym bólu

objęłam jej wątłe ramiona
wyglądałyśmy jak drzewa splecione
gałęziami zdolne przetrwać
największy huragan

patrzyła na księżyc przyklejony do szyby
jakby chciała go zdjąć na chwilę
która zasypia zanim zgaśnie światło

ostatnie spojrzenie zatrzasnęły drzwi

[Fałszerz komunikatów]

Ostatni wers mocno odstaje od reszty, pozbyłbym się go, choć mogę się mylić.

[Gyor]

Ostatni wers jest kluczowy. Ostatni wers jest końcem.

[Fałszerz komunikatów]

Niemniej odstaje.

[lczerwosz]

Niemniej odstaje.

No tamtego dnia już się nie odmieni. I tekstu wiersza nie trzeba zmieniać

[em_]

Według mnie nic nie odstaje
poruszający obraz Anastazjo,
przekonuje.

[witek kiejrys]

interesujący. moim zdaniem interwencja gumki wydaje się wskazana.
ale to raczej tylko sugestia. o wszystkim decyduje zawsze autor.
w tym przypadku, autorka.

pozdrawiam, witek

[anastazja]

Ostatni wers mocno odstaje od reszty, pozbyłbym się go, choć mogę się mylić.

ale mnie nie odstaje

I tekstu wiersza nie trzeba zmieniać

- i nie będę. Dziękuję Leszku

Według mnie nic nie odstaje

Myślę podobnie. Buziak em_

interesujący. moim zdaniem interwencja gumki wydaje się wskazana.

Witku, Ty też - hmm? Pozdrawiam.

[coobus]

Ten ostatni wiersz... nie odstaje, jest raczej kluczowy dla zrozumienia ducha tego utworu.
Jak zawsze wzruszająco. O ważnej chwili w życiu, jednej z najważniejszych. Pisze ten komentarz w dniu 26 maja, bijąc się z różnymi myślami. Pozdrawiam ciepło, Ana

[anastazja]

Pisze ten komentarz w dniu 26 maja, bijąc się z różnymi myślami.

Wszystko spoko coobusiku. To, tylko wiersz. Jesteś moim dobry duszkiem. Dziękuję.