Pogodzić się?

[Bożena]

Lepiej odwrócić głowę.
To, co wczoraj było możliwe
zamienia się w kolejną porażkę.
By wzlecieć, nie wystarczy lekki ruch
wydychanego powietrza,
zwłaszcza gdy temperatura spada,
a powietrze brunatnieje.

Sześćdziesiąt kilo wzruszeń przygniata
tak samo jak kamienna bryła
syzyfowe barki. Banał, a w środku
samo życie w kruchej piersi,
poganiane strachem kolejnych kartek
i igliwia opadającego na dobrze znane ścieżki.
Zrozumienie nicią Ariadny w labiryncie
relacji.

Nie przegonisz maszkary.
Dopadnie i zaciśnie ręce na gardle,
niełaskawie wydłużając historię
o tam i z powrotem wokół pokoju.
Zamknij oczy na cierpienie,
by łatwiej donieść kolejną porcję tlenu
i nie zgubić cierpliwości po drodze.
Przerywany sen rodzi koszmary.

Smutne nuty na drżących liniach
wciąż rozwieszonych pomiędzy,
zachodzą gorzką mgłą.
Za późno na wątpliwości,
dłoń może być kołem ratunkowym.

[januszek]

pogodzić się?
z Bogiem? osobą kochaną? losem?
Wiesz? Wiersz Twój
pasuje do wszystkiego!

za zgodę

[anastazja]

Sześćdziesiąt kilo wzruszeń przygniata
tak samo jak kamienna bryła
syzyfowe barki. Banał, a w środku
samo życie

Spośród wielu, jakże trafnych słów, wybrałam te przylgnęły treścią.

Pozdrawiam Bożenko

[Mirek]

Zrozumienie nicią Ariadny w labiryncie
relacji.

hm ... czasem ono jest wszystkim tylko że ie zawsze się chce choć wystarczy czasem troszkę pomyśleć

[Bożena]

pogodzić się?
z Bogiem? osobą kochaną? losem?
Wiesz? Wiersz Twój
pasuje do wszystkiego!

- to świetnie- dziękuję Januszku

Bożena pisze:
Sześćdziesiąt kilo wzruszeń przygniata
tak samo jak kamienna bryła
syzyfowe barki. Banał, a w środku
samo życie


Spośród wielu, jakże trafnych słów, wybrałam te przylgnęły treścią.

- An- pozdrawiam

[eka]

Pytanie retoryczne, odpowiedź: nie - jeśli chce się żyć.

Refleksyjny wiersz, Bożenko.

[Bożena]

odpowiedź: nie - jeśli chce się żyć

- Eka- dziekuję- i pozdrawiam

[Gloinnen]

Lepiej odwrócić głowę.
To co wczoraj było możliwe
zamienia się w kolejną porażkę.

Oj, sądzę, że wiem (domyślam się) o czym piszesz.
Ponosimy klęski i na skutek tych błędów, pomyłek, upadków zaczynamy wszystkiego mieć dosyć. Nic nas nie cieszy. Uciekamy od siebie, od ludzi, od świata; wykopujemy przepaście.

To co wczoraj było możliwe

By wzlecieć nie wystarczy lekki ruch

Uzupełnij brakujące przecinki ("to, co wczoraj"; "By wzlecieć, nie wystarczy").

Peelka chyba zdaje sobie sprawę z tego, jak marne są jej wysiłki, jak ciężko jest osiągnąć to, czego się z całych sił pragnie. Rzeczywistość raczej rzuca kłody pod nogi, a wyzwania okazują się trudniejsze niż te z naszych naiwnych wyobrażeń.
Wracając do tytułu - chyba próbujesz oddać tutaj oddalanie się, tworzenie barier, choć w labiryncie trzeba szukać wyjścia. Na razie to zbyt trudne.

Sześćdziesiąt kilo wzruszeń przygniata
tak samo jak kamienna bryła
syzyfowe barki. Banał, a w środku
samo życie w kruchej piersi,
poganiane strachem kolejnych kartek
i opadającego igliwia na dobrze znane ścieżki.

To mi się podoba. Obraz przytłoczenia, pośpiechu, zagubienia. Czas zmienia konteksty, a człowiek wciąż nie może nadążyć, zmierzyć się z chwilowymi trudnościami. Brakuje mu stałego punktu odniesienia, wewnętrznej mocy, stabilizacji, pewności siebie.
Nawet, gdy jakoś uporządkujemy przestrzeń wokół siebie, wprowadzimy odrobinę ładu w chaos, świat i tak nas czymś zaskoczy, zniweczy nasze wysiłki, zakpi z nas (tak mi się skojarzyło igliwie zasypujące znajome ścieżki). Jakby ludzkim przeznaczeniem było ciągłe błądzenie.

"opadającego igliwia na dobrze znane ścieżki" ---> bez inwersji brzmi lepiej: "igliwia opadającego na dobrze znane ścieżki".

Nie przegonisz maszkary.
Dopadnie i zaciśnie ręce na gardle,
niełaskawie wydłużając historię
o tam i z powrotem wokół pokoju.

"tam i z powrotem" ---> w kursywę? (wyodrębnienie tego sformułowania z frazy ułatwiłoby lekturę).

Bardzo pesymistyczna konstatacja. Tym bardziej, że tę maszkarę hodujemy sobie sami, w głowach. To ona nas paraliżuje, dołuje, prześladuje złymi myślami.

Zamknij oczy na cierpienie,
by łatwiej donieść kolejną porcję tlenu
i nie zgubić cierpliwości po drodze.
Przerywany sen rodzi koszmary.

Może nie do końca dobrze interpretuję, ale widzę tu sporo jakiejś gorzkiej determinacji. Skoro jest tak fatalnie, pozostaje tylko zacisnąć zęby i iść do przodu. Automatycznie. Po wyłączeniu odczuwania, zmysłów, emocji. Peelka staje się (albo pragnie stać się) jedynie istotą człowiekopodobną. Kurczowo trzyma się życia, a jej działania zorientowane są na podstawowe potrzeby. Po części - instynktowne. Ale i tak mocno wyczuwalne są tu klimaty depresyjne.

Smutne nuty na drżących liniach
wciąż rozwieszonych pomiędzy,
zachodzą gorzką mgłą.
Za późno na wątpliwości,
dłoń może być kołem ratunkowym.

Ostatnie dwa wersy trochę - według mnie - źle wkomponowane w strofę. Według mnie stoi on w jawnej opozycji. Skoro wszystko peelce wydaje się beznadziejne i bezsensowne, skoro opisywane przez nią pejzaże (wewnętrzne i zewnętrzne) okazują się mroczne i "zachodzą gorzką mgłą" - należałoby bardzo wnikliwie zastanowić się nad tą "ratunkową dłonią". Czy chcesz zbudować opozycję? Czy jedyną szansę na ucieczkę z psychicznego dołka? Generalnie, na tle przygnębiającej całości, pointa jest zaskakująca, witalna.

Jeśli jednak cały wiersz zmierza do tego, że chcesz pokazać tę relację z drugim człowiekiem jak most przez rwącą rzekę, jak ocalenie, źródło nadziei, zwrot akcji zmierzający do (w miarę) szczęśliwego finału, powinnaś to mocniej, wyraziściej przedstawić. Na przykład pokaż, w jaki sposób peelka dochodzi do konkluzji, że lepiej jednak się pogodzić, zaufać drugiej osobie, powierzyć jej odrobinę swojego cierpienia, przekroczyć to, co dzieli i odgradza. Właśnie tego emocjonalnego przełomu tutaj brakuje. Jakaś jego zapowiedź tli się w metaforze o labiryncie i Ariadnie. Trochę mało. Większość rozgałęzia się w kierunku zupełnie innych, nierzadko dość odległych znaczeniowo tropów. Nie mówię, że to źle. Ale całość trzeba domknąć, skompletować obrazy, połączyć biegnące w wielu kierunkach dygresje w jakąś myśl przewodnią. A jest nią chyba pointa, właśnie.

Może to wszak tylko moje subiektywne zdanie.

Pozdrawiam,


Glo.

[Bożena]

hm ... czasem ono jest wszystkim tylko że ie zawsze się chce choć wystarczy czasem troszkę pomyśleć

- tak Mirku- dziękuję

Uzupełnij brakujące przecinki ("to, co wczoraj"; "By wzlecieć, nie wystarczy").

- się robi- dziękuję- och ta interpunkcja

Wracając do tytułu - chyba próbujesz oddać tutaj oddalanie się, tworzenie barier, choć w labiryncie trzeba szukać wyjścia. Na razie to zbyt trudne.

- tak- pogodzić się z ograniczeniami czy walczyć? ale również w wierszu - pogodzić się z ograniczeniami kogoś bliskiego- czy może buntować, złościć i wszystkie uczucia podobne

"opadającego igliwia na dobrze znane ścieżki" ---> bez inwersji brzmi lepiej: "igliwia opadającego na dobrze znane ścieżki".

- masz rację

"tam i z powrotem" ---> w kursywę?

- dziekuję

Ostatnie dwa wersy trochę - według mnie - źle wkomponowane w strofę. Według mnie stoi on w jawnej opozycji. Skoro wszystko peelce wydaje się beznadziejne i bezsensowne, skoro opisywane przez nią pejzaże (wewnętrzne i zewnętrzne) okazują się mroczne i "zachodzą gorzką mgłą" - należałoby bardzo wnikliwie zastanowić się nad tą "ratunkową dłonią". Czy chcesz zbudować opozycję? Czy jedyną szansę na ucieczkę z psychicznego dołka? Generalnie, na tle przygnębiającej całości, pointa jest zaskakująca, witalna.

- może nie oddałam tego jasno- dłoń- pomocna dłoń kogoś- może choć symboliczna- ale bardzo potrzebna i chyba ważna dla peela

Ale całość trzeba domknąć, skompletować obrazy, połączyć biegnące w wielu kierunkach dygresje w jakąś myśl przewodnią. A jest nią chyba pointa, właśnie.

- dziękuję za tak głęboką analizę- wiesz jak piszę to mam wrażenie, że wszyscy odczytują to co ja wiem i co chce przekazać, a to nie jest takie do końca- okazuje się , że czytelnik odbiera inaczej, inaczej wyobraża sobie peela i stąd puenta nie do końca jest adekwatna do tego co czytelnik "widzi"-

Glo- bardzo cenię sobie Twoje wskazówki i rady- dziękuję bardzo i serdeczności ślę

wszystkim życzę miłej, upalnej świątecznej niedzieli

[Nula.Mychaan]

Bożenko to bardzo dobry wiersz.
Strofki z 60 kilogramami wzruszeń - zazdroszczę jest absolutnie piękna
za nią kupiłaś mnie w całości:)