Spółdzielnia pracy

[Alek Osiński]

Kiedy pierwszy raz zobaczyłem ten korytarz, pomyślałem;
długość, znoszenie. Głębokie wnęki drzwi podkreślające mury;
wdech, wydech; na wewnętrznym skrzydle przekrzywiona
kartka. Kciukiem docisnąłem pinezkę, zaznaczyłem

obecność. W środku sprzęty ustawione prostopadle,
łatwe do uchwycenia kąty; ulga. Na biurku przedmiot
zawinięty w zatłuszczony papier, bardzo podobna
plama na spódnicy dziewczyny, nad prawym kolanem;

wstała i powiedziała - jestem Ania, przesuwając na bok
papier, robiła miejsce. Za ścianą słychać było stukot
maszyn albo kroków, sapanie olbrzyma, który słuchał

i próbował przesunąć ścianę w naszą stronę. Patrzyłem
na niedomkniętą szufladę jej biurka, rozsypane
kostki cukru. Wcisnąłem gumę we wgłębienie policzka.

[Arti]

o co chodzi z tą gumą? serio, nie jarzę... był taki pierdolnik, że nie było gdzie jej schować?:)
mam jeszcze skojarzenia z inną gumą ale to chyba nie to;)

Pozdr.

[Alek Osiński]

Arti, są takie sytuacje, że się żałuje, że ma się coś w ustach...

Pozdro

[Arti]

[Marcin Sztelak]

Ciekawa historia choć wydaję się być niedokończona, a może właśnie jak to w życiu bywa zakończenia nie ma, przynajmniej takiego jakie mieć powinna...

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Bardzo dobry opis. Trochę mi się skojarzył z Kafką, ale to może już trochę naciągane... w każdym razie przemówił do wyobraźni. Lubię też właśnie ten sposób prowadzenia wiersza, takie tempo, taką wersyfikację... Dobrze się czyta. Trochę klaustrofobiczny przekaz, ale idealnie pasuje do treści.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Dziękuję. To stary bardzo tekst, kiedyś tak pisałem, próbowałem go reaktywowac, bo go bardzo lubię
ale nie ma coś szczęścia;)

Pozdro

[Boogie]

Spółdzielnia jakich wiele? Ale tekst jedyny, po-zdrówka

[Alek Osiński]

dzięki, zdrówka, zdrówka