Park Ojcowski

[Alek Osiński]

Ojciec już nie przychodzi – wydoroślał,
założył własną rodzinę z czasem,
widzę jak się bawi; dzieci, trochę niezgrabnie
wyrywają mu zabawki.

Wciąż mogą sobie zrobić krzywdę
ale on, opiekun niewinnych,
nie będzie umywał rąk, Poncjusz

po trzynastej, chodziłem z jego paczkami
udając, że są zbyt ciężkie, bo nie powinno
przyjść do głowy – piórko;

więc może wypada się spytać o godzinę,
choćby tylko, żeby zobaczyć zegarek
który mu dałem na pierwszą komunię,
wciąż dwadzieścia jeden kamieni
i żaden z nich się nie myli;

to oczywiste - muszę ciągle otaczać troską,
choćby nie zdawał sobie sprawy
jak bardzo dzieci nieznanych dzieci
podniecają i podnoszą poprzeczkę, często

wyobrażam sobie nawet, że rzucam
w niego patykami i spada kilka orzechów,
młode, zielone, z gorzką błoną
po rozbiciu wyglądają jak mózg
jedynie, odrobinę twardszy.

[eka]

Ale ciekawy wiersz, jak dla mnie o współczesnej relacji Bóg - człowiek.
Można go wpasować również w układ między synem a ojcem, który założył nową rodzinę, poczynione obserwacje wskazują na żal pozostawionego dziecka - teraz już dorosłego człowieka.
Ogród Edenu i ogród ojcowski.
Zostawił nas.
Gratulacje, Alku!

[januszek]

gratuluję POMYSŁU
i wykonania

[em_]

Wciąga, bardzo wciąga.
Świetny tekst, jak zwykle umiejętnie poprowadzony.
Potrafisz zaskakiwać prostymi słowami.

[anastazja]

Niesamowity wiersz, Alku. Odczytuję relację ojca z synem. Choć temat smutny, Twoje pióro nie łamie stalówek. Mnie rozczulił. Jestem zadowolona, z lektury. Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Mnie rozczulił.

Poważnie? Toś mnie zaskoczyła Anastazjo...

Dziękuję za komentarze i pozdrawiam

[atoja]

spojrzenie- wgląd w świat ojca - zarówno bliskiego jak i nieosiągalnego(boskiego) z perspektywy dziecka - już dorosłego
Alku Twój wiersz ...przyciąga jak tajemniczy ogród może podpowiesz gdzie jest ta ukryta furtka

[Bożena]

wiele goryczy w wierszu- relacje między ojcem i synem, ktory jakby ojcem teraz dla swojego ojca- och jakoś zapętliłam, ale wiersz- świetnie poprowadzony, niepokoi, zmusza do poszukiwania o jakie relacje chodzi- wieloznaczny- mogę jedynie pogratulować-

o oczywiste - muszę ciągle otaczać troską,
choćby nie zdawał sobie sprawy
jak bardzo dzieci nieznanych dzieci
podniecają i podnoszą poprzeczkę,

- wybrałam ten fragment- bo mnie dotyka mocno- ale całość- świetna

[Gloinnen]

och jakoś zapętliłam,

Chyba nie. To zapętlenie jest celowe. Dla mnie wskazuje na cykliczność relacji. Jakby ojcostwo było rodzajem sztafety. Granica między pokoleniami zaciera się, bo wiersz tak naprawdę dociera do rdzenia, wskazuje istotę wzajemnych stosunków, która pozostaje niezmienna, ponadczasowa. Odwrócony układ może też być nawiązaniem do pewnej przypadłości, zwanej chorobą Alzheimera. Wiem, że to ryzykowna interpretacja, ale tak mi się skojarzyło. Chorzy na Alzheimera tracą stopniowo pamięć, ale jakby "od tyłu", czyli z ich "twardych dysków" najpierw ulegają wykasowane wspomnienia świeże, najdłużej przechowywane są te z dzieciństwa, z dalekiej przeszłości. W wierszu przychodzi moment, kiedy syn opiekuje się ojcem, umysłowo zatrzymanym na stadium dziecka (zabawy, pierwsza komunia). Ojcostwo odczytywane wstecz - to jak kolejne szkatułki, otwierane, wyciągane jedna z drugiej i wkładane jedna w drugą w dowolnej kolejności, kryjące w sobie kolejne odsłony, kolejne odpowiedzi na pytania: co to znaczy być ojcem? co to znaczy być synem?
Na trop alzheimerowski naprowadził mnie też ten mózg z ostatniej strofy. Może błędnie. Generalnie jednak to niewiele zmienia, jeśli chodzi o ładunek emocjonalny i o sedno przemyśleń.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Odwrócony układ może też być nawiązaniem do pewnej przypadłości, zwanej chorobą Alzheimera.

Dobry to trop Glo, chociaż wcale nie było moim celem opisywanie żadnych przypadków klinicznych, a raczej szerzej pojętej interakcji pamięci; tak szczerze mówiąc, to taki mały Alzheimer jest chyba naturalnie wpisany w życie, tak przynajmniej przyszło mi do głowy, gdy ostatnio rozmawiałem z jednym mocno starszym Panem, który w pełni władz umysłowych, a jednak nagle zaczął się zastanawiać, czy to możliwe, że on i jego rodzona siostra mają tę samą matkę...

Dziękuję za komentarze i pozdrawiam