Kosmosy

[Marcin Sztelak]

Pomiędzy nami słowo – bezdomne,
wgniecione w tłustą plamę na obrusie.
Czytasz o spełnieniach, ja dłubię palcem
w czarnej dziurze.

I posiedzimy tak do końca świata,
później spacer po wydeptanych drogach
mlecznych. Bez trzymania się za ręce
na przeciwległych krańcach galaktyki.

Przed wyjściem w przestrzeń powiesz:
Kropla wieczności waży więcej
niż całe morze czasu.
Lecz to nieważne, wszystko przesłoni
kurtyna pyłu z dawno umarłych planet.

[eka]

Niesamowicie leży mi zawsze "wyniesienie" najważniejszej relacji - miłości w rejony galaktyk.
Ale podmiot w Kosmosach ma gorzką pewność, że choć ją tam wpisze, uwieczniając w wieczności, i choć ona:

Kropla wieczności waży więcej
niż całe morze czasu.

to nie będą widoczni za kurtyną tylu minionych planet, tylu czasów, wydarzeń...

Smutne, tak jak słowo bezdomne. Niespełnienie, każdy jest oddzielnym kosmosem. Tu i kiedyś tam.
Piękny wiersz, konsekwentne kosmologiczne obrazowanie, płynny rytm.
----------------------------------------------------------------

Nie ma co dłubać w czarnych dziurach, to zawsze jest groźne, paraliżuje.

[Nula.Mychaan]

Piękny

Zastanawiam się dlaczego tak mało jesteś komentowany, przecież Twoje wiersze są niesamowite.
Obrazowania i budowania niesamowitych fraz można się od Ciebie uczyć

Dziękuję za możliwość czytania Twoich wierszy.